Ex Post

Είναι που μπορείς και προσαρμόζεσαι χαμαιλεοντίζεις  αφομοιώνεις τα πάντα κι έτσι προχωράς άντε και σήμερα να δούμε πού φτάνουν τα όρια πού φτάνει η όραση\ σε ΄ένα μεταίχμιο\ πέραν του οποίου όλα μοιάζουν να θολώνουν να διαχέονται ν' αναμεινγνύονται κι αν είσα master του είδους θα δεις πολλά παράδοξα που θα προκύψουν διεργασίες εν τω βάθει και νέες αναπαραστάσεις θυμάσαι αλήθεια χρόνια πριν στο Λονδίνο πώς να μην θυμάσαι την Αναπαράσταση κάποιοι από τότε σίγουρα θα έχουν φύγει δεν γλιτώνει κανείς στη στροφή θα σε περιμένει όσο κι αν αλλάζεις μικρέ μου  Δαβίδ - Ροβέρτε στο τέλος ο πυρήνας θα λάμψει στο απόλυτο σκοτάδι με την απέλπιδα έσχατη λάμψη ενός υπερκαινοφανούς

Ακονίζω κάτι ξυράφια μέσα στο στόμα μου δια προσωπικήν μου υπόθεσιν τα βέλη μου επιστρέφονται εξ οικείων καταχωρίσεις επί καταχωρίσεων\ επί καταχωρίσεων και το όφελος ποιο όλα θα ακυρωθούν μια ωραία μέρα ή νύχτα θα ανασταλούν και ψάξε μετά να βρεις πώς και τι η χαρά μου είναι βαριά κι ασήκωτη δεν μπορώ να την κουβαλάω στην πλάτη μου σωπαίνοντας\ μια ζωή τι διάολο\αναλωθήκαμε και δεν άνοιξε ρουθούνι δεν άλλαξε σε τίποτα η πολυφορεμένη συγκατάβαση τα χιλιοφθαρμένα λόγια από σήμερα όλο και κάτι λιγότερο  θα μετράμε αναμενόμενες απώλειες το άλλο το δείνα το τυχαίο αυτό το τυχαίο (ή μοιραίο;) που όλο και περισσότερο\ με παραξενεύει για το πώς φτάσαμε ως εδώ any suggestions?

Πες μου τι δεν μπορώ για να τολμήσω πες τάχα τι μου λείπει για να το προσπαθήσω ρίξε με πα στη γη να ξαναξεκινήσω όρισέ με εσύ αν θες, να με ξανασυστήσω κι αν πάλι προς τα πίσω καμιά φορά κυλήσω κλείσε καλά τον δρόμο για να μεγαλουργήσω κι αν πάλι δεν μ' αφήνεις κάτι κι εγώ να δώσω βρες μου έν' ακόμα σφάλμα για να το απογειώσω! Αφιερωμένο σε όλες και όλους που μεγαλουργούν σιωπηρά και με εκκωφαντικό εκτόπισμα ψυχής στους Παραολυμπιακούς (γιατί, αλήθεια, "παρά"; Γιατί όχι, απλώς, "Ολυμπιακοί Άθλοι;")