Πατησίων

θα ήταν δύσκολα
το ήξερε
Πατησίων απόγευμα

με τα χλωμά φώτα

των Πακιστανικών κουρείων

περπατούσε

Άνω Πατήσια

Κολιάτσου

Κυψέλη

γνωρίζοντας

πως είχαν γίνει από παλιά

οι ίδιες διαδρομές

να, σε λίγο

ίσως εμφανίζονταν στο τοπίο

εκείνο το γκρίζο ταξί 

και το παράξενα διάφανο προφίλ

της ποιήτριας

στα πεζοδρόμια

οι μελαμψές πληθωρικές γυναίκες

τα μωρά στα καροτσάκια

περνούσε ανάμεσά τους

κι από μέσα τους

με υπνωτισμένο βήμα

μια ευθεία 

που όλα τα ενώνει

κυλώντας υπόγεια

σε ποτάμια που κοιμούνται

όταν τότε ξεπλέναν

με τις μάνικες τους δρόμους

σαρώνοντας τ' αποκαϊδια

σβήνοντας την ηχώ των σειρήνων

τ' αποσβολωμένα άηχα 'αχ' των παιδιών

ήταν πέντε χρόνων

θα βολούσε να μην θυμάται

όμως θυμάται

άλλα τα ξέχασε μετά

χωρίς δικαιολογία

αυτοί οι δρόμοι

δεν ξεπλένονται ποτέ

αυτά τα ποτάμια

αντηχούν στον πιο βαθύ ύπνο

χειμώνιαζε

κι οι άνθρωποι θα έρχονταν σιμά

να ζεσταθούνε

έτσι 

με μια ξαφνική ελπίδα

και μια ανείπωτη κούραση

σάλταρε στο λεωφορείο

για την επιστροφή στο σπίτι