Ex Post

Θα 'ρθει μια μέρα που δεν θα βλέπουμε τα πλοία να φεύγουνε  χωρίς εμάς θα στέκεσαι στην πλώρη ο αέρας θα φυσά το μαντήλι στο λαιμό σου ως τότε πορευόμαστε γυμνοί και αδαείς οι επιθυμίες μου  είναι αγάλματα βυθισμένα βαθιά στην ιλύ της λήθης έπειτα αν το καλοσκεφτείς περπατάμε πάνω στα βήματα αυτών που περάσανε αττική- πειραιάς στην ίδια διαδρομή στα χνάρια του πατέρα τα βραδινά πλοία είναι υποσχέσεις που λαμπυρίζουνε σαν μακρινοί αστερισμοί κάποια μέρα κάποιοι άλλοι θα στοχάζονται για μας καθώς θα σβήνουμε αχνά σαν ήχοι της ανατολής στα βραχέα αργόσυρτοι αμανέδες παρασυρμένοι από κύματα μακρινά κάποτε θα ξενυχτήσουμε  με καφέ καραβίσιο της συμφοράς στο πρώτο φως της ανατολής κάπου εκεί στο ενδιάμεσο αναπολώντας

 Χωρίς να το θέλω - ή ίσως  να είναι αυτό ακριβώς που πάντα ήθελα-  βρίσκω ένα κομμάτι σου εδώ μια χειρονομία εκεί σχήμα χειλιών μια μικρή ελιά την όμορφη ρυτίδα του χαμόγελου ποτέ δεν θα μπορέσω όμως να σ' έχω ολόκληρη εκπλήσσομαι διαρκώς σαγηνεύομαι και φρίττω πώς γίνεται να μην μπορέσω ποτέ να σε βάλω σε ένα σχήμα μια μορφή και να σε χωρέσω αλλίμονο πάνω που πάω να δώσω μια μορφή κι όλο μου διαφεύγεις σαν φωτεινή ωραία ανάμνηση που γίνεται σκιά κι όσο μακραίνει τόσο πιο έντονα με διασχίζει σαν δρόμος γνώριμος κι ωστόσο ξεχασμένος

δεν έχω τίποτα αν με γυρίσεις ανάποδα και με τινάξεις θα πέσουν κάτι ψίχουλα σαν αυτά τα κομματάκια που είχε ο πατέρας στις τσέπες του σακακιού του ταϊζω με αυτά κάτι αδέσποτα σπουργίτια για να κρατάω επαφή με τη συμμετρία του κόσμου δεν ξέρω πολλά αν καθήσω και μετρήσω θα βρω δυο τρεις λόγους για να 'χω να δικαιολογούμαι ίσως να φταίνε οι προδιαγραφές αυτό το 'χω ξαναπεί δεν βαριέσαι ούτως ή άλλως όλα έχουν ειπωθεί κι όλα όσα πρόκειται  τα ξέρω αυτή είναι η μοίρα των εκτοπισμένων μέσα στο πλήθος έναν καιρό τώρα τίποτα πια δεν με αγγίζει ε και ποιος δίνει σημασία τι έχει σημασία δεν κατόρθωσα ως τώρα κι ούτε μάλλον θα καταλάβω ποτέ έτσι  ας συνεχίσουμε κι όπου βγει αν και το ξέρεις πως στη στροφή καραδοκεί η μεγάλη φυγή που έρχεται όλο και πιο αναμενόμενη