Ex Post

  Η κίνηση αποκαταστάθηκε τα δρομολόγια διεξάγονται κανονικά ήμουν εκεί μόνη  δεν έβλεπα κανέναν κανείς δεν με έβλεπε δεν είχα το κουράγιο  φοβόμουν ήθελα να γυρίσω πίσω  ήθελα από κάπου δεν με έβλεπε κανείς δεν καταλάβανε δεν τόλμησε κανείς δεν έβλεπα  είχα αργήσει  δεν με περίμενε κανείς μέρες τώρα που έπαψα δεν με κράτησες δεν είχα τίποτα δεν είχα ούτε ένα εγώ κάθε τόσο μία σκέψη πισωπατούσα εκκρεμούσα  δεν ήθελα πήγα στην άκρη μια ζάλη μια φευγαλέα στιγμή δεν κατάλαβα εκκρεμούσα μέσα μου ,,,,,…….-----------

κάτω απ΄το σύννεφο θα δραπετεύω από τον θόλο που τριγυρνώ και πάλι ψηλώνουν χίλιοι ανέμοι που με σκορπάνε στον ουρανό κι όλο λέω θα κατεβώ θα ξεκινήσω εδώ θ' αφήσω κι όλο φεύγω και γυρνώ ξανά στον ίδιο τον γυρισμό ό,τι πονάω το ξεχνάω τ' αγαπάω μα δεν το βρίσκω είναι που ξέρω πως δεν ξέρω κι ούτε θα μάθω όσο κι αν ζω κι η αλήθεια ούτε βοήθεια μια συνήθεια που υποφέρω αν καταφέρω να περάσω κι όταν φτάσω ίσως να δω ν΄ ανεβαίνεις να διαβαίνεις κι αν ποτέ μου σε συναντήσω να πληρώνω να μη σώνω και να σβήνω κάθε λεπτό που περνάει δεν γυρνάει, μα γερνάει δες λίγο λίγο το φεγγάρι ούτε μια χάρη μια σκιά για να σκεπαστώ να κοιμάμαι να θυμάμαι πως φοβάμαι ό,τι μου λείπει με τη λύπη που μου σφίγγει σαν θηλιά το κάθε μισό που δεν βρίσκω τόσο ρίσκο που δεν πήρα ούτε μια στάλα μια ψιχάλα δυναμώνει κάθε βράδυ στον γυρισμό είναι μόνοι με θυμώνει το παιδί το αγαπημένο εδώ δε μένω κι υπομένω να ξοδεύω και να χρωστώ τ΄ασυμμάζευτα τα λάθη τι έχεις πάθει τι μου θυμίζεις ό, τι χτίζεις το γκρεμίζεις ...

 Αν ήταν έτσι θ' αναχωρούσαμε μ' ανυπομονησία ανείπωτη απ' το προηγούμενο βράδυ μόνο τα απαραίτητα μόνο ό,τι χωράει ανάμεσά μας και καλύτερα να μην χωράει τίποτα όλα να είναι περιττά  και να μένουν πίσω καθώς θα ξεμακραίνουμε απ' το λιμάνι τι κι αν ξέρεις πως αργά ή γρήγορα η επιστροφή θα σου χτυπά την πλάτη καμιά σημασία για μια φορά καμία σκέψη μόνο προσδοκίες μόνο αναμονές ούτε υποσχέσεις ούτε απολογισμοί μόνο πάνω στο κύμα λικνίζοντας με τον αέρα στα μαλιά έγνοια καμιά ώσπου η χώρα να φανεί κι ίσως να γενηθούμε πάλι μικροί κι αθώοι σ' ένα νησί

ίσως εκεί που όλα αρχίζουν εκεί και πάλι να γυρνάν κ έτσι απάντηση να βρίσκουν  για τούτο βρίσκομαι συχνά πίσω εκεί στο πατρικό μου στο σκοτεινό δωμάτιό μου  που ήταν δεν ήτανε δικό μου σε μια ηλικία ακαθορίστου σα να 'ταν χθες σα να 'ταν τώρα κι είμαστε όλοι εκεί μαζί νεκροί αλλά και ζωντανοί όλα επιστρέφουν στην πηγή είτε το θες είτε και  όχι και σε τραβάει μια απόχη κι είναι το σήμερα σαν χθες εκεί το βράδυ τρομαγμένος απ' όνειρο ή από λογισμό ξύπνησα πάλι ναρκωμένος στο έρεβος το αλαργινό κι ήσουν εσύ' γλυκειά μου μάνα μια αγκαλιά παρηγοριάς έλα μαζί μου μη φοβάσαι έτσι απάντησες  μεμιάς μες στα σκοτάδια μου παρούσα κι ίσως καιρό να το χρωστούσα ίσως βαραίνανε πολλά μ' ένα παράπονο ένα κλάμα  που όλο το δούλευα καιρό βρήκα στον κόρφο σου αντάμα παρηγοριά και νυχτωρό έπειτα με υγρά τα μάτια έτσι αξημέρωτα θαμπά  καθόμουν και συλλογιζόμουν κι όλα τα έκλωθα ξανά  στο σύνορο στο αποϋπνι κι ούτε που ξέρω πια γιατί τι ήταν και πάλι τι δεν ήταν κι αναρωτι...