Ex Post

 ακροβολιστήκανε σαν σκοπευτές στο νταμάρι και πέφτανε πάνω μου τα λόγια τα λόγια που δεν θα ειπωθούν που δεν αντρεύονται και εν τη γενέσει θρυμματίζονται έτσι που πια\ μήτε εσύ μήτε εγώ έχουμε έναν λόγο στέρεο να πατήσουμε έτσι που άνυδρα κλείνουμε ερμητικά  τις νύχτες κι αφουγκραζόμαστε φωνές που δεν θα υπάρξουνε ποτέ έτσι απλά έτσι ανυπεράσπιστα σαν ξεχασμένες παιδικές υποσχέσεις σαν ξεφτισμένες μνήμες σαν θολά όνειρα στο αποϋπνι

στο βαθύ θλιμμένο βλέμμα σου δεν υπάρχει δεν ήξερα μόνο  δεν μπόρεσα και με κομμένα γόνατα τόση ανηφόρα που λες πότε θα τελειώσει Θε μου πότε θα βρεθώ σε τόπο ίσκιωτο ν' απλώσεις τα μακριά σου χέρια σ έναν χορό ικεσίας για να βγούνε ξανά νέα φτερά να μην φοβάσαι να πετάξεις ανάξια τώρα διπλώνω τα λιγοστά λόγια όσα έχουν απομείνει προσπαθώντας  να μην λυπάμαι για μένα να βρω το νερό που θα ξεδιψάσει και να το αφήσω ήσυχα στο περβάζι όταν τη νύχτα λύνεις τα μαλλιά σου και βρέχει αστερόσκονη ξύπνησα μετανιωμένος δεν ήταν που δεν ήξερα αλλά αυτό το δεν μπόρεσα πόσο παλιά θα με στοιχειώνει 

ηλικιωμένη στην εξώπορτα κρακ κρακ οι αρμοί κρακ κρακ τα κοκκαλάκια να κλείσουν οι λογαριασμοί να κλείσουν τα παράθυρα αυτή η ζέστη το κενό καίει η βροχή καίει ο τοίχος γερνά χαϊδεύω του ξεφτισμένους σοβάδες διαλύοντας σε σκόνη τον χθεσινό όρκο οι υποσχέσεις κλεισμένες στο σκοτάδι με την υγρασία οι αναμονές για τον όροφο που δεν σηκώθηκε ποτέ χαλκοσωλήνες αρτηρίες το βράδυ αργά οιμώζουνε με αργόσυρτο παράπονο θα βγει στην αυλή θα σαρώσει την αυλή θα σαρωθεί ηλικιωμένη στην εξώπορτα μετέωρη\ μεταξύ του εντός και εκτός μεταξύ του εμείς και αυτοί την επόμενη μέρα θα έχει ξεθωριάσει θα έχει θρυμματιστεί σαν τους ωχρούς σοβάδες αν όχι θα ζητήσω καφέ ελληνικό και βανίλια υποβρύχιο στο πλατύ ποτήρι του καφενείου δεν κλείνουν έτσι οι λογαριασμοί χωρίς το πικρό και το γλυκό και το κρύο το νερό στο δισκάκι.

ναι  είμαι πολύ επιφυλακτικός καταλαβαίνεις δεν μας παίρνει και οι μέρες μεγαλώνουν μαζί μας με πόση έκπληξη νοσταλγώ λιγότερο φως ένα μικρό σκοτάδι να χωράει το λιγοστό μας συγγνώμη δεν το κανόνισα έτσι απλώς δεν βγαίνει αλλά έτσι είναι\ έρχεται ο καιρός\ που οι πλειοδοσίες διαψεύδονται έρχεται ο καιρός της απομείωσης όχι ότι το χρέος μικραίνει\ όχι αυτό ανατοκίζεται σταθερά και πόσες φορές είπα\ δεν πα να θα τα βροντήξω για μια μπύρα αλλά μετά βαραίνεις μόνο βαραίνεις αυτό κουβαλάς στο εξής κι αυτό σε κουβαλά εξ ου  η επιφύλαξη