Πέφτω το βράδυ
πάντα με την ίδια αγωνία
ένα κρακ εδώ
ένα κρακ πιο μετά
πάντα με την ίδια αγωνία
ένα κρακ εδώ
ένα κρακ πιο μετά
ύστερα χάνω τον ειρμό
ωστόσο
κάτι μου λέει
πως σίγουρα
εκεί στο βάθος
αυτό δουλεύει
σιωπηλά
και μεθοδικά
το ακούω
το ξέρω
και δεν κάνω τίποτα
περιμένοντας
ν' ανοίξει επί τέλους
η ρωγμή
κι όλα να τα καταπιεί
σαν μαύρο φως
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου