Ex Post

πάει να βγάλει λογαριασμό και σκάει πάλι το έλλειμμα φαίνεται πως έτσι θα είναι δεν υπάρχει εξήγηση πάλεψε πάλεψε και δεν κατάφερε τον ισοσκελισμό ίσως να μην ισοσκελίζονται απώλειες κακές προδιαγραφές εξ αρχής κάτι δεν ήταν σωστό δεν το ήξερε κι όταν τ' ανακάλυψε ήταν πια αργά για νέους σωστούς υπολογισμούς η απόκλιση ήταν πια οριστική αναπόφευκτη ας πιούμε λοιπόν φίλε μου και μην το συζητήσουμε άλλο ο γέγονε γέγονε καιταλοιπά ας πιούμε κι ας δούμε στον πάτο του ποτηριού τα υπολείμματα της αξιοπιστίας τα κατακάθια των αισθήσεων το ίζημα μιας ζωής που δεν ήσαν σωστές οι αναλογίες της τι να κάνουμε δεν διορθώνονται πια έλα ας πιούμε χωρίς άλλες ερωτήσεις χωρίς περιττές αναλύσεις χωρίς νόημα έτσι για την αλητεία του να υπάρχουμε σε πείσμα των λάθος υπολογισμών των λάθος απολογισμών των λάθος εν γένει

Περπάτησε χιλιόμετρα έπρεπε ν' αφουγκραστεί έπρεπε να βρει ξανά μία νέα ερμηνεία πράγματι τα παλιά σχήματα ήσαν πια ανίσχυρα ωστόσο κάποια κρυμμένη αίσθηση σιγόκαιγε στον αέρα το μόνο που είχε να κάνει να καλύψει την απόσταση να χαράξει άγνωστα βήματα να κατανοήσει τα μηνύματα μη νομίζετε τετριμμένα και χιλιοειπωμένα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι άλλοι χάθηκαν στην κινούμενη άμμο φορώντας τα βαριά ποδήματα της βεβαιότητας άλλοι πάλι ξεχάστηκαν πίσω σαν καταδικασμένοι τραυματίες κάποιοι επίδεσαν πρόχειρα νοήματα και με παρηγορητικές αγκαλιές προχώρησαν δύσκολα, δε λέω αλλά προχώρησαν στα ατομικά των καθαρτήρια όχι για τιμωρία όχι μόνον για εξιλέωση και για να λάβουν το κουράγιο ν' αδράξουν ένα χέρι που  εφάνη την ύστατη  ώρα πριν την άδοξη ήττα

φοβότανε και γινόταν έρμαιο της συνήθειας όλο και περισσότερο σαν άθλιο πρεζάκι κατακερματισμένες σκέψεις ανοργάνωτες λέξεις μια ομίχλη βυθιζόταν πιο πολύ σε αυτή και το πρωί ήταν βάσανο να πρέπει να σέρνεις το ένα πόδι πίσω απ' τ' άλλο κάπου άκουσε ότι η μουσική σώζει έτσι σαν ένα μάντρα σαν μία υπόσχεση από τις ανεκπλήρωτες ώσπου διαπίστωσε πως δεν ξεμακραίνανε οι μέρες εκείνος ξεκολούσε από πάνω τους ένα κέλυφος άχρηστο πια που τίποτα δεν προστατεύει τίποτα δεν κυοφορεί οι σημαία ανέμιζε απέναντι ή ήταν τα μαλλιά της πού να ξέρει δυσδιάκριτες μέρες μια ζάλη πάει κι έρχεται κι ούτε ένα παιδί να παίζει ούτε πολύχρωμες καρικατούρες μόνο μια ηχώ μακρινή σαν ξωκλήσι στο λόφο κι αέρας ξερός στο στερνό γλίσχρο φως  

περιφέρομαι στα παλιά ρηθέντα κάποιες φορές εκών άκων κι όλα μου φαίνονται σαν μπαγιάτικα μεθεορτινά φαγητά σε ταπεράκια που θα κρατήσουν καμπόσο έτσι δεν αντέχω συνήθως να περιφέρομαι ασκόπως σε όσα για κάποιον λόγο έχουν ειπωθεί ώσπου τυχαία  συναντάς την είδηση κι είναι σαν να σκοντάφτεις σε μια πλάκα που αυθάδικα προεξέχει από το λείο πεζοδρόμιο για να σου λέει πρόσεχε οι δρόμοι δεν είναι σταθεροί δεν υπάρχει πάντα αύριο ούτε και δεδομένο να πάρει δεν γυρίζει πίσω κανείς δεν σταματά κανείς όλοι φεύγουνε πριν καν φτάσει η γιορτή σε ένα αναγγελθέν τέλος