τα αντικλείδια

 έχω στις τσέπες μου
κάτι παλιά αντικλείδια

που έχω ξεχάσει πια

τη χρεία τους

μου φαίνεται πως

απλώς συνοδεύουν

έναν παλιό εφιάλτη

που με κυνηγάει από παιδί

να ξυπνάω μέσα

σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο

και το σκοτάδι να με διαπερνά

σαν εμμονή 

κι από την εξώπορτα

να λείπει το κλειδί

όπου μισάνοιχτη

κι εξίσου σκοτεινή

εγκυμονεί μιαν απειλή

πηχτή κι αόριστη

σαν το σκοτάδι

και περιμένω παγωμένος

τους εισβολείς

κι ούτε ένα χέρι στοργικό

ούτε γλυκειά μητέρα

ούτε ο καθησυχαστικός ο ήχος

από το γνώριμο κλειδί

τα βήματα αργά στη σκάλα

του πατέρα

θα γυρίσουμε μόνοι

και τ' αντικλείδια πια δεν ωφελούν

παραχαράχτηκε η μνήμη από καιρό

κι ούτε εμένα 

ούτε και σένα πια ανήκει

σαν ξεχασμένοι φόνοι