Ex Post

ορατοί αόρατοι το λιωμένο σίδερο' το λιωμένο σώμα η γλίτσα της αποσύνθεσης ασε δεν καταλαβαίνεις εσύ κοίτα τη δουλειά σου κοίτα τον εαυτό σου στο κινητό στο λερό πεζοδρόμιο σας έχω σιχαθεί όχι σας ικετεύω σας χρειάζομαι fuck u fuck me μην με περιμένεις όχι  περίμενέ με θα σκεφτώ λίγο θα σκύψω το κεφάλι λίγο θα υποκύψω λίγο θα ξαναβρω την ψυχή μου ίσως ίσως την ξαναχάσω ίσωςδενείχαποτεούτεκαιθαποχτήσω πώς μπορείς πώς μπορείς να λες εσύ που αγάπησες τα σύννεφα εσύ που δεν τα κατάφερες είναι ο αλγόριθμος η μη συμβατότητα υπάρχει ο φόβος υπάρχει ο φόβος μέσα έξω κοίτα  θολά που ανοίγεται πέρα ο ορίζοντας κοίτα ένα άλμπατρος διασχίζει την ουδέτερη ζώνη κοίτα να διασχίσεις την ουδέτερη ζώνη ένας θολός ορίζοντας εξαχνώνει στην ομίχλη τα πρόσωπά τους

 είναι μέρες που όσο κι αν κωμικά πετάγεσαι απο δω τινάζεις τα χέρια από κει ξεκορμίζεις σαν τον αρλεκίνο  μέσα απ' το κουτί και πάλι δεν φαίνεσαι ό,τι και να κάνεις δεν παίρνει είδηση κανείς\ όπου το καλό\, με την ανυπαρκτότητα είνα ότι [πρακτικά όλα εκ των προτέρων επιτρέπονται αλλά στο τέλος τέλος τίποτα δεν συμβαίνει πέρα από ένα στιγμιαίο μούδιασμα\ μια έκλαμψη να πεις και μετά το βολικό για όλους και δοκιμασμένο τίποτα

θα έρθει ένα πρώιμο καλοκαίρι αλλά  δεν θα είμαστε εκεί θα έχουμε ξεχάσει τα περσινά σανδάλια στους αμμόλοφους και τις πετσέτες  με μια κρούστα απογοήτευσης θα ειπωθούν πράγματα καινούρια νέες υποσχέσεις θα περιφέρονται ανάμεσά μας αλλά εμείς δεν θα είμαστε εκεί τα πρώιμα θα ωριμάσουν τα ξεχασμένα θα μείνουν σαν κορμοί σκευρωμένοι στην ακτή οι πρώτες ακτίνες θα πέφτουν σε γυμνές ωμοπλάτες θα αρχίσουν ξανά να περιφέρουν ματαιοδοξία εμείς όμως δεν θα είμαστε εκεί οι γειτονιές θα απλώνονται σαν μπουγάδες στην ταράτσα με τη στριφογυριστή ανεμόσκαλα ποτήρια με μπίρες θα πηγαίνουν και θα έρχονται ανέμελοι σκύλοι χαρούμενα παιδικά ποδηλατάκια  μα τι σημασία έχει εμείς οπωσδήποτε δεν θα είμαστε εκεί κι αν με ρωτήσεις καλά δεν σε νοιάζει τόσες σελίδες χαμένες τόσοι τίτλοι  σ ένα άτακτο σώμα χωρίς κεφαλή κι εγώ θα σου πω τι με μέλλει; αφού δεν θα είμαι εκεί Τι να πώ πραγματικά για τη μουσική του Ryo Fukui. Δεν είναι ότι αυτός ο respecτful αλλά underrated- που λέμε- συνθέτης κα...

εγώ νομίζω μια φορά αν με ρωτάς πως οι νεκροί αποκτάνε μύτες γαμψές πηγούνια σουβλερά σαν μισοφέγγαρα άκρα γαλβανισμένα κι εκφράσεις ακονισμένες σαν παρατεταμένες σιωπές εγώ σου λέω μια φορά οι νεκροί θέλουν προσοχή είναι αιχμηροί ma que bella machina....

 Ήσαν  καιροί που έλεγες πως όλα θα πάνε στο καλύτερο ήσαν καιροί που πίστευες αληθινά τώρα οι ενοικιαστές θα περνούν το νέο κατώφλι από δω η κουζίνα το μπάνιο και το υπνοδωμάτιο και στους τοίχους θ' απομένουν κάτω από το στρώμα της νέας μπογιάς κάτι παλιές παλάμες στο σχήμα των έναστρων βραδινών ρεμβασμών κάποιων πολύ μακρινών Αυγούστων