Ex Post

δεν έπρεπε να ήμουν εδώ ήρθα με ξένη πνοή πήρα τη ζωή μου δάνειο και τώρα τη γυρνάω αντιδάνειο και περπατώ ατελείωτα χιλιόμετρα σηκώνοντας τη μάσκα πιο ψηλά βολική απόκρυξη επιτηρώντας τις ξένες ζωές τα στολισμένα μπαλκόνια τις γιρλάντες και τις θανατερές πέργκολες ας κάνουμε υπομονή ας περιμένουμε λίγο ακόμα  λίγο παρακάτω μέχρι ν' αποπληρωθεί το χρέος

κάποιοι μαθαίνουνε να περπατούν πάνε σημειωτόν με προσοχή κάποιοι διστάζουν κι ο φόβος παραλύει το μέσα για κάποιους  το δώρο είναι βάρος δύσκολο να το σηκώσουν δεν βλέπεις βήμα το βήμα ξανά απ' την αρχή βήμα κι ανάσα αργά κι αβέβαια με τον φόβο και τη χαρά της ανακάλυψης σαν να ξυπνάς από νάρκη βαθιά και να ζητάς με πόθο δυο σταγόνες δροσερό νερό

μάτωνε δάκρυα τα συμπτώματα ήσαν φανερά καιρό τώρα όμως κανείς  σημασία δεν έδινε στους ελάχιστους καιρούς που περάσαμε βιαστικά σαν για να προλάβουμε και δεν προλάβαμε

Ο ουδέτερος δεν είναι αδρανής παγιδευμένος ανάμεσα στον πόθο και τον φόβο αδημονεί περιμένει τις κατάλληλες  περιστάσεις ο ουδέτερος δεν φυγομαχεί είναι ένα βήμα πριν την ήττα με χειρονομίες μετέωρες δίνει παράσταση στο σκοτάδι ο ουδέτερος χάνεται συχνά προκαλεί σύγχυση παγιδεύεται στο δόλωμα  που ο ίδος ρίχνει μην τον κατηγορείτε κάνει ό,τι μπορεί δεν μένει άπρακτος φαίνεται να αδιαφορεί μην γελιέστε στο παρασκήνιο καταστρώνει σχέδια επιστροφής στη σκηνή αν και μονίμως ξεχνά τα λόγια του ξεχνά τον ρόλο του υποδύεται τις φωνές άλλων είναι αναγκασμένος να ζει με δανεικά ο ουδέτερος κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να χρεοκοπήσει  πιο οδυνηρά απ' τον καθένα δεν περιμένει κατά πού  θα φυσήξει περιμένει μόνο ένα κύμα και μία δίνη φωτός περιμένει τη λύτρωση στο μέλλον ακολουθεί τις παλιές και νέες συνήθειες η νύχτα προχωρά γοργά σε λίγο ξημερώνει κι αυτός δίνει  τις μικρές του μάχες σιωπηρώς

 δεν είσαι μόνος έχεις εμένα σε παρακολουθώ καθημερινά έχεις τους βρεγμένους δρόμους το βράδυ τα πεζοδρόμια  με τις σπασμένες πλάκες τα σπίτια με τις ανοικτές τζαμαρίες όπου άνθρωποι κάθονται γύρω απ' το τραπέζι με τη φρουτιέρα και τον μολυσμένο αέρα της συγκατάβασης έχεις τη μνήμη που σου ανασκαλεύω κάθε λίγο τις ξεθωριασμένες αφίσες τις εγκαταλελειμμένες αυλές με τους μυστικούς κήπους κι ας μην ήτανε κι ας μην ήτανε ό,τι φαντάστηκες έχεις εμένα που είμαι πολύ απασχολημένος με τις ζωές των άλλων να σε σκέφτομαι κι όπως άλλοτε με το κλειδί κάτω απ' το χαλάκι κι όπως άλλοτε που σχεδίαζες ταξίδια μη σε νοιάζει μια μέρα  θα φύγουμε μαζί εκεί  που ούτε φαντάζεσαι Απόψε ένα από τα συγκροτήματα- ορόσημο της σκοτεινής νιότης μας τη δεκαετία του 80' ,σ' ένα ψιλο- fake live, αλλά who cares