Ex Post

τις ει τις ην ψητοπωλείο η Ήπειρος άντρες  εργατικοί πίνουνε μπύρες και τρώνε σουβλάκια δεν μπορώ να είμαι ένας απ' αυτούς ποιος και γιατί με επέλεξε να επαγγέλλομαι τη φυσιούμενη θλίψη των συγκαιρινών μου ν' αποσύρομαι  με συγκατάβαση κι απάθεια ανείπωτη τραυλίζοντας ακατάληπτα στρεβλά κι ανέμπνευστα αν ήσαν κάποτε καιροί και για μας να πεις ή αν οι μέρες σπαταλήθηκαν στο τίποτα για ένα τίποτα γραφεύς α μα κι αυτός θα ήταν  ένας τίτλος τιμής και αναγνώρισης οι εργατικοί άνθρωποι οι χρήσιμοι τα χέρια που φτιάνουν και χαλούν θα πιουν τις μπύρες τους με ήσυχη συνείδηση χορτασμένη με του βέβαιου την αλφαδιά και τες καλές τες τέχνες του βίου καλά καμωμένες θα πάρουν τον δρόμο για το σπίτι Υπέροχη Lana, υπέροχη καταφυγή στο εξής θα πορεύονται

Ω, ποιητά, ω ποιητά  μα τι πράγματα είναι αυτά όπου  το 'χεις το μυαλό σου δεν κατέχεις τι ν' εντός σου μην ξοδεύεις τη γραφίδα στείλε gracias a la vida και προχώρα παρακάτω κάνω εγώ για σε κουμάντο δες τον κόσμο ένα γύρο όσα ενώνεις τα διασπείρω και ξανά τα συγκεντρώνω μήπως νόημα βρω και χρόνο

σου λέω πόσα έδωσα μα δεν το νιώθεις σου λέω τα χρόνια μου τα δούλεψα διπλά και συ μου λες πόσο το διάφορο αλήθεια ο καιρός κουράστηκε στέκω πάνω από τις παρυφές παρατηρώντας δεν εκταμίευσα τίποτα΄ όλα με πεποίθηση τα διέθεσα ξοδεύτηκα εκουσίως προς πάσα κατεύθυνση μόνο που να βρε παιδί μου δεν βγήκα ποτέ να διαλαλήσω πως θα μπορούσα ναι θα μπορούσα να 'χω κολλήσει τα ένσημα διπλά και να μετράω τώρα  αντίστροφα γι' απόσυρση δεν με ξέρεις καλά σάμπως ούτε κι εγώ να δούμε πού θα τραβήξει να δούμε πόσο χρέος μένει ακόμα απλήρωτο και πόση αλήθεια αυτή η ζωή  θα πιστωθεί

Πώς να ήταν άραγε τα πρώτα  αδέξια μικρά μου βήματα πώς να μ' έβλεπες τότε που μικρό αβοήθητο πλάσμα κρυβόμουν απ' τον κόσμο στη μικρή γωνιά με τα στρατιωτάκια -ωστόσο, αυτή η συνήθεια ακόμα παραμένει μόνο που τώρα μάχουμαι μ' άλλους στρατιώτες - ακόμα έχω μέσα μου βαθιά γραμμένη την πιο μακρινή μα στέρεη ανάμνηση της πρώτης πιο σίγουρης απ' όλες τις αγκαλιές  ξέρω πως είναι φοβερό κι απατηλό η επίκληση μιας αμετάβατης μονιμότητας δες μεγαλώσαμε κι ακόμα έχουμε μέσα μας αυτή τη φρεναπάτη σαν μια μικρή παρηγοριά προκαταβολική  για τον επίλοιπο χρόνο και με άλματα μπρος πίσω δεκαετίες μετρώντας ζαλίζεσαι αίφνης εγώ ένα ασήμαντο παιδί σε βλέπω τώρα καθισμένη στα βράχια Μικρό Καβούρι; Άλιμος; Πειραϊκή; κάπου πέρα αγναντεύοντας νέα και σίγουρη όμορφη με τις πλατφόρμες και τα καμπανιστά τα τζιν τότε, σαν από τώρα κύκλους μας φέρνει ο καιρός κύκλους μας ξελογιάζει ώστε να μην κατέχουμε  ποτέ με σιγουριά ποιο πριν, ποιο το  μετά μόνο εικόνες βουβές δίχως ήχο σ' ένα δωμά...

σαν να μην ήταν έτοιμος σαν να μην επίκειτο μια χλιαρή βουή τρομάζω και μ' αυτούς που μιλούν δυνατά με μια δόση οίησης και σιγουριάς πώς είστε τόσο σίγουροι - θέλω να φωνάξω πώς δεν νογάτε την αγωνία μέσα μου  φωλιάζει ένα υπόκωφος φόβος διαρκώς νομίζω πως θα σβηστούνε τα φώτα δεν κατέχω πώς να γιορτάζω μα, σας λέω δεν μου φάνηκε καθόλου έτοιμος καθόλου σίγουρος σαν να το σκέφτουνταν αυτή τη φορά μη με λαμβάνετε υπ' όψιν θα λουφάξω τώρα στη γωνιά μου να βγουν τα γυμνά μαχαίρια να λιανίσουν ό,τι απόμεινε απ' τα λιγνά χαμομήλια τ' άλλα άνθια ήδη σκόρπισαν πατημένα στην ξερή δημοσιά που καίει τα πόδια μου ακλουθώντας τα  χωρίς να βγαίνω πουθενά