Ex Post

 και σου έλεγα μη βιαστούμε αλλά πάντοτε σε συνείχε αυτή η ακατανότητη εμμονή λες  και γνώριζες από νωρίς ίσως και να 'ξερες μπορεί αλλιώς δεν εξηγείται τόση απογοήτευση προκαταβολικά μια στιγμή δεν είναι αιωνιότητα είναι μια γραμμή στο τζάμι μια τόση δα χαρακιά που αφήνει να εισχωρήσει μία τόσο δα ιδέα η απειλή έρχεται μετά η πατίνα του χρόνου ψέμματα δεν έρχεται ήταν εκεί εξαρχής εξ ου  και ότι γνώριζες όταν όλα θα γίνουν σκιες όταν κι οι πέτρες γίνουνε τρίμμα όταν θα σκορπίσουν  στον αέρα και το νερό τότε, αργά πια, ίσως αναζητήσεις όλα αυτά που γνώριζες μα ξέχασες προκαταβολικά

 Τι απέγιναν τα λευκά άνθη τα μεγάλα μάτια το καθαρό το βλέμμα το στόμα που έγινε για το φιλί ολόφωτες απλωσιές άνοιξη λες πως παραπέρα ένα ολόδροσο ρυάκι θ' άκουες να κελαρύζει σαν σε βουκωλικά του Κρυστάλλη δεν είναι ότι μαράθηκαν όχι έχει μια γλύκα άλλη ο καιρός κάνει τα ωραία πιο ακριβά και λυπημένα είναι που  πέφτουν κάποτε αρπαχτικά σκοτάδια επιβουλεύοντας τα δροσερά τα χείλη και τα μεγάλα μάτια είναι που δεν κατέχουμε σύγκαιρα τον κίνδυνο αμέριμνα ατενίζουμε μπροστά ώσπου αλιμονο κάτου απ' τα πόδια ανοίγει ο γκρεμός τρίζουνε σύγκορμα τα θέμελα βαραίνει ξάφνου ο καιρός σ' αλλοτινά ακρογιάλια λυσσομανούν χίλιοι βοριάδες σ' ένα μικρό κουτί η θλίψη αποτίθεται σε στρώσεις από πέταλα τριμμένα Συνεχίζουμε με υπέροχες μουσικές της Μεσογείου. Παρατηρήστε τις εκλεκτικές συγγένειες με τα Δωδεκανησιακά του Κωνσταντινίδη σε αυτό το παραδοσιακό τραγούδι

  Συνομιλώ με κάποιους παλιούς φίλους που δεν έτυχε απλώς να γνωριστούμε  στον σωστό χρόνο έπειτα τι σημασία έχει η χρονική στιγμή δεν απαιτείται καμία ακρίβεια απλώς  έρχεται εκείνη η στιγμή που λες μα καλά εμείς γνωριζόμασταν από πάντοτε τυχαίες συναντήσεις που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί γιατί το λες ίσως να συνέβη ίσως όπως σε κάποια θολά ακαθόριστα όνειρα που έρχονται σκιές πίσω από ένα  αδιαπέραστο διάφανο τείχος με μια θλίψη  τόσο διάχυτη που ξυπνάς κι είναι εκεί όλη την άλλη μέρα

Να ξυπνήσουμε και να 'ναι χθες χρόνια πριν ασπρόμαυρη νοσταλγία που ύπουλα εισχωρείς πριν γίνουν όλα ακατανόητα όταν ήσαν λυχνίες όλα ήσαν μεγαλύτερα και χωρούσαν μια χαρά στα χέρια  στα μάτια  ήταν μεγάλοι οι άνθρωποι έτσι τους βλέπαμε και σαν να κάτεχαν  κάτι παραπάνω από πληροφορίες δεν συνδέομαι πια βαρέθηκα θα τα κλείσω όλα κι ούτε εξήγηση καμιά δεν χρωστάω ρε δεν χρωστάω καταλαβαίνεις; ο ήλιος καίγεται ήσυχα αντίκρυ στο Πέραμα χαμηλώστε τα φώτα μουσική πάμε

Εκτίομεν την ποινή που δεν έχει οριστεί  ορισμένως μια ειλημμένη απόφαση μα άγνωστη εντούτοις η ελευθερία μια δύσκολη οδός δίχως χάρτες, χωρίς δείκτες ο καθένας  κατά τις αντοχές του υποσχέσεις από πριν αθετημένες λόγια και λόγια ορυμαγδός φωνηέντων  και σκληρών συμφώνων για να καλύπτεται θαρρείς η απουσία του νοήματος με κάθε κόστος παιδί μου κάλλιο το έχω να σπουδάσεις το συναίσθημα και πόνο έχει και χαρά και δάκρυο αλλά μιλάει την αλήθεια ιδιαιτέρως δε τις έσχατες εκείνες τις στιγμές που οι ορίζοντες ριγώντας  γλυκύ μα και παρηγορητικό σπέρνουν το πρώτο λυκαυγές για να συχάζουν οι ψυχές των κοιμημένων και να γυρνούν ξανά στο σώμα των χασμόμενων όσες ελεύθερες προσώρας  με το τίποτα ενωτίζοντο

 νιώθω νέα την καρδιά μου να χτυπά στα σωθικά μου κι άλλο τόσο κουρασμένη απ' τα βάσανα πιασμένη σαν μου φαίνεται γερνάω μια θυμάμαι δυο ξεχνάω ούτε καν  πολυκατέχω τι με κάνει κι απαντέχω απ' της νιότης μου τις στάχτες μήνες φεύγουν λιποτάχτες όσο τα κεριά μακραίνουν που σβηστά πίσω απομένουν πιο μακρύς μοιάζει ο δρόμος αλλ΄ αβέβαιος συγχρόνως μη να στα πολυλογάω ούτε νιώθω ούτε νογάω πώς εκύλησαν τα χρόνια κι έλιωσαν όπως τα χιόνια άνοιξες, γλυκές αγκάλες ήλιοι, ανέμοι και ψιχάλες όλο χάθηκαν στα ερέβη κι έτσι παίρνει να στερεύει η μικρή πηγή της νιότης νάμα μα και ματαιότης να 'ταν κι άλλη μια φορά με γερά χρυσά φτερά... μα τι λέω..., κι είναι αργά  σας φιλώ και γεια χαρά! Ο ορισμός του Rolling Stone!