Ex Post

εκκρεμότητες οφειλές όλοι έχουμε όλοι καταλείπουμε το θέμα είναι όταν έρθει η ώρα της εξόφλησης ποιο θα είναι  το διαθέσιμο υπόλοιπο σε ψυχή σε δάκρυα εγώ απλώς καταγραφέας δεν με όρισε κανείς μόνος μου παίρνω την ευθύνη της καταμέτρησης της καταβύθισης συχνά νειρεύομαι ξυπνητός πως το φως όλο και λιγοστεύει η φωνή χάνεται και πονάω για όλους όσοι αναχωρούν  μόνοι χωρίς καμιαν αποσκευή χωρίς αποχαιρετισμούς στην αποβάθρα κάποια λάθρα απογεύματα ύπουλα φωτεινά με το τελευταίο ζεστό αντίο του ήλιου της λησμονιάς 

Αυτόπτες εξ ορισμού αναξιόπιστοι ούτε καν φαντάζεσαι την εκδοχή μου ούτε που με ξέρεις τι κι αν  με τα νύχια ξύνω αυτή την επιφάνεια ένα θαμπωμένο πλεξιγκλας έβλεπα όνειρα με τη σουρτνίνα  της επιλεκτικής μνήμης σε κοινή θέα αυτόπτες εξαπατημένοι συνηθισμένοι αφήνω μια μαρτυρία κάθε τόσο όχι επειδή   έχω κάτι σπουδαίο αυτά πρέπει να ειπωθούν άλλα  να υποτεθούν άλλα να αποσιωπηθούν και ξαφνικά να σε χτυπά αυτή η γνώση πόσος καιρός έχει περάσει πόσος θα περάσει κι ό,τι περισώθηκε ίσως να γίνει μια στιγμιαία αντανάκλαση ένας αντικατοπτρισμός κάποιου μακρινού καλοκαιριάτικου μεσημεριού  

 στο πατάρι έχω έναν χαρταετό χρόνια τώρα παρατημένο μετά από προσπάθειες πολλές αποτυχημένες αποδέχθηκε πια τη μοίρα του δεν πρόκειται να υψωθεί στροβιλιζόμενος στους αιθέρες έτσι λένε έτσι φαίνεται έτσι μάθαμε ωστόσο αύριο πριν να είναι πολύ αργά λέω να σηκωθώ πρωί να πιω έναν καφέ σκέτο να δέσω τα ζύγια μου να πάρω φόρα και να πετάω γελώντας μαζί με τους κόκκινους, κίτρινους πράσινους και μπλε φίλους μου θα ναι ωραία αν με δέσεις με μπόλικο σπάγγο έτσι καθώς με κύκλους στην αρχή ίσια μετά όλο και θ΄ανεβαίνω μεθώντας με την ίδια μου  την έξαψη έπειτα λέει να δώσει μια ριπή και να με πάρει απ' το χέρι σου κι όλο στα σύννεφα ψηλά και θαρρετά να γίνομαι νερό κι αέρας κι έπειτα  όταν τ' απόγευμα θα παίρνει να βαραίνει να πέσω πάνω στο μέτωπό σου σαν ψιλή βροχούλα όλα καλά το πρόβλημα είναι χρειάζομαι εκατό μέτρα σχοινί κι ένα χέρι σταθερό να με σηκώσει να με διαλέξει απ' το σωρό με τους άλλους παλιούς ξεχασμένους χαρταετούς Ακόμα μία απόδειξη ότι ο Bach είναι εντελώς rock

  Αλήθεια είμαστε τα  φλεγόμενα ηλιοτρόπια των αδικαίωτων είμαστε τα σπίτια που θεμελιώνονται στους ψίθυρους των νεκρών Οι στενές μεσοτοιχίες της μικροαστικής λήθης Τα τιμαλφή οράματα στις παρυφές των καιρών Είμαστε αλήθεια εσύ κι εγώ οι επιζήσαντες των ηρωικά ματαιωμένων τίποτα Είμαστε ο ένας χωρίς τον άλλον μακρυσμένοι σε επάλληλους κύκλους Είμαστε τα υπολείμματα μιας ιστορίας  δίχως αφήγηση Αν κι αυτή, ίσως,  υπήρξε ποτέ Είμαστε αλήθεια;