Ex Post

για το θεό πες μου πως είσαι εσύ δεν σε αναγνωρίζω τώρα πια είναι πολύς καιρός είχες τότε ένα σωρό δικαιολογίες αναβολές κι αναβολές' το μετά φαινόταν τόσο μακρινό ένα αξεδιάλυτο θαμπό τοπίο τώρα μετράς την κάθε μέρα βάζοντας ένα μείον θα σε ξαναβρώ άραγε' ποτέ χωρις υποσχέσεις και θα δούμε ξέρεις' έχουν τελειώσει πια αυτά μόνο ενώπιος ενωπίω έτσι μόνο δίνεται ο λογαριασμός όσα καταχωρίζονται  εκεί μέσα χωρίς καμία παραγραφή

επειτα θα λεμε πως περασε ετσι το καλοκαιρι με τις ξεθωριασμενες αφισες το κουταλακι του παγωτου αφημενο στο μπολ κι ολα θα φαινονται πια ενα μακρινο ασημαντο επεισοδιο τα λογια εχουν παντα μια σκια θλιψης και στη μεγαλη χαρα και στον μεγαλο πονο δεν ξερω πως να ειμαι εμεινα ξεχασμενος στη γωνια μου να δινω μαχες σιωπηλες με τα μολυβενια στρατιωτακια διχως να ξερει τιποτα κανεις

λόγια που συντάχθηκαν κάτω από μία φόρτιση ή με σκέψη περισσότερη ή με αίσθηση ποιος ξέρει αν βρήκαν  τον προορισμό τους αν ήταν αυτός ο προορισμός τους ή απλώς διαβάστηκαν με κάποια αδιόρατη ειρωνεία έπειτα αφέθηκαν να ταξιδέψουν με βάρκα το κίτρινο χαρτί ποιος ξέρει αν ήσουν εσύ ή εγώ  απ' την αρχή ο προορισμός τους αλλά δεν ήξερα δεν ήξερες ταξιδεύαμε μαζί στο ίδιο τρένο ένα βαγόνι απόσταση ολόκληρη ζωή μια σιωπή σαν μακρινό μνημόσυνο για όσα δεν λέχθηκαν για όσα πέταξαν μακριά σαν αποτσίγαρο στον άνεμο για όσα ξεχάστηκαν αλλά δεν σβήστηκαν ποτέ με αφορμή μια αφιέρωση  που έπεσε στα χέρια μου τυχαία, σ ένα βιβλίο ξεχασμένο, σε τιμή ευκαιρίας

ήξερε πως θα συμβεί είχε τη βεβαιότητα την πεποίθηση των επί μακρόν οδοιπορούντων που χτίζουν στην προσμονή έναν καλύτερο κόσμο δεν είχε φαντασιοπληξίες μην θεωρηθεί απλή ήταν  η περίπτωσή του και συνηθισμένη όπως αυτά  που προσπερνάς κι όμως συμβαίνουν σαν την ηλικωμένη πίσω απ' το θολό τζάμι που πήρε να σκουραίνει όπως στα μνήματα ή σαν εκείνους' τους άλλους γερασμένους ο ένας απέναντι στον άλλο στο στενό μπαλκόνι κοιτάζοντας προς αντίθετη κατεύθυνση δυο ζωές που δεν διασταυρώθηκαν ποτέ μέσα στην ασφυξία των τετραγωνικών ημερών όλα ετούτα που παρατηρεί όταν επιστρέφει αργά το βράδυ με την ανάμνηση του σώματος  μέσα στο σώμα στο γλυκό πάλεμα παραδομένα  μετά να βυθίζονται αργά στην πιο βαθιά πληρότητα μέχρι το πρώτο φως

και κανείς σε λίγο δεν θ' ακολουθεί θα έχουν όλοι κουραστεί οι αναζητήσεις πια δεν θα είναι τόσο επίμονες ξεχνούν πολλοί τα παιδιά δεν θα παίζουν ανέμελα για πολύ ούτε κι ο ύπνος τους θα είναι ελαφρύς σαν νυχτολούλουδο τα όνειρα θα γίνονται ένα αδιαπέραστο παραπέτασμα θα ψάχνουμε διαφυγή από τον ίδιο μας τον ίσκιο που δεν μπορείς να ξεφύγεις δεν μπόρεσα ν ανοίξω τα μάτια μου' στη θάλασσα ούτε ν' ατενίσω τη γραμμή του ορίζοντα το επίπεδο τίποτα αν ταξιδεύαμε μπορεί το σκληρό αλάτι επάνω στην κουπαστή κι η σκουριά που τρώει τα σωθικά έξω από την εκκλησιά παίζανε τα μήλα τα παιδιά  με τους λεπτούς λαιμούς σαν μίσχους από κυκλάμινα μέσα στο τίποτα που ανθίζουνε ελπιδοφόρα όταν ήτανε άνοιξη μια φορά