Ex Post

Κι είμαι εδώ όλος ένα "θέλω" να σ αγγίξω να γίνω βροχή στο κορμί σου να σε χαϊδεύω σαν ήλιος του χειμώνα μέσα απ' τα σύννεφα τα γκρίζα όλος μια αγκαλιά και πάλι να μη φτάνω με το λίγο με το πολύ με το κρύο και την ασχήμια της κάθε μέρας να πρέπει να προχωράμε να πρέπει να αντέχουμε ο ένας με τον άλλο  - ή ο ένας τον άλλο;- μαζί, αλλού, εδώ πιο πέρα παρακάτω να με περιμένεις μόνο να διασχίσω τον ορυμαγδό των λέξεων και σκέψεων των ενδοιασμών των φόβων των παιδιάστικων των ενήλικων των υπόγειων κοίτα, να, ακόμα φοβάσαι το σκοτάδι όντας ένας τρομαγμένος δειλός εραστής του φωτός - λέμε τώρα - αντέχεις; πες μου είναι δύσκολος ο δρόμος που σκίζει και ματώνει τις καρδιές και ζητά με σθένος και πόνο το "για πάντα"

Αν δε φτάσει μια νύχτα άπλωσε και κόψε ένα λεμόνι να έχω στο στόμα τη γεύση απ' τα ακροδάκτυλα να έχω τη μνήμη της αφής τα χείλη μου στο ποτήρι ν' αφήσω τ' αποτύπωμα του σφυγμού να πάλλεται στο σώμα σου και να με φέρνει εκεί διάφανο κι ανεπαίσθητο σαν τις ώρες που κύλησαν τα δάκρυα που στέγνωσαν κάτω απ' τα γυαλιά υπάρχουν μέρες που σ' αποζητώ κι είσαι εδώ

Πάρε με κοντά σου μακριά ταξίδεψέ με μπορώ όλα όσα θες και δε ζητάς μονάχα ζήσε με αυτό σου ζητώ ξέρω, δες, γελάω με τον καιρό με τη βροχή στην κούραση της μέρας να βρίσκω καταφυγή μπορώ όσο δεν ξέρεις κι όμως το ξέρεις κάθε βράδυ ξανά θα γυρνώ να σε χορταίνω και πάλι λίγο να 'ναι αυτό και πάλι όλα δικά μας σαν παιδιά που δεν γνωρίζουν τίποτ' άλλο παρά μόνο σαν παιχνίδι να μοιράζουν ξανά τη χαρά

Πώς να πω περισσότερα δε γίνεται φέρε το ποτήρι τα τσιγάρα και τη λύπη σου δε θέλω να κοιμηθούμε ούτε τώρα ούτε ποτέ όχι γιατί φοβάμαι τα όνειρα μα γιατί αποθύμησα τη ζωή ξενυχτώντας να ξανακερδίσουμε ένα ξημέρωμα να, είναι τόσα λίγα αυτά που κρατάμε μην αφήνεις το χέρι μου λοιπόν να χαθούμε μαζί μόνον αυτό πόθησα μόνο να γίνω το φως σου η ανάσα στο μέτωπό σου να καίω και να σβήνω στο κορμί σου να λυγίζω και πάλι να ανοίγω τα μάτια στο σκοτάδι αγγίζοντας τις άκρες των βλεφάρων φωτίζοντας μια στιγμή μ' ένα μικρό αναστεναγμό αγάπη μου ας χαθούμε απόψε ας μη μιλάμε πια ας γίνουμε ένα μικρό νυχτερινό ταξίδι σιωπής

Κι ενώ μου 'δειχνες χρώματα εγώ  τα μάτια έκλεινα και μυστικά ταξίδευα: θυμόμουνα ένα απόγευμα σαν την πορφύρα κι ένα ξημέρωμα άλλοτε σαν ένα ρόδι άλικο τη θάλασσα μετά τη σκοτεινή μα και το γκρίζο σύννεφο το λευκό σου φόρεμα στης νύχτας τον αέρα που ταξιδέψαμε αγκαλιά πάνω απ' τα σπίτια πέρα απ' το χρόνο το μισητό το λίγο τον πολύ εμείς που βρισκόμαστε που χανόμαστε που γινόμαστε ένα νόημα χωρίς λέξεις ένα σχήμα δίχως γραμμές ένα θέλω που δε χωρά παρά μονάχα σ' ένα σώμα έτσι λοιπόν συμβαίνει με τους ανθρώπους και τα χρώματα όταν τα δύο γίνονται ένα Tribute, επειδή τον ακούσαμε τον γερόλυκο εκείνο το βράδυ στο "Αμερικάνικο"....