Ex Post

Τις προάλλες Γυρνώντας σπίτι απ' τη δουλειά Είδα μέσα στον καθρέφτη Στο πίσω αμάξι Μια γυναίκα που έκλαιγε Και οδηγούσε Και ήταν - πώς να το πω - Σαν μια αμήχανη ενοχή Εκεί πριν τη στροφή της Εθνικής Μες τα στενά Της Φιλαδέλφειας Ήθελα, μέσα σε μια στιγμή Συμπυκνωμένης σκέψης και παρόρμησης φανταστικής Να σταματούσα Να 'λεγα δυο κουβέντες φιλικές Ίσως αγγίζοντας τον ώμο σαν ικέτης Μα και πάλι, τι λες σ' αυτές τις περιπτώσεις; Με ποιο δικαίωμα βαπτίζεις λόγια λυγρά Στα ξένα δάκρυα; "Δεν είναι τίποτα", "Εσείς να είστε καλά", "Καθήστε λίγο να ησυχάστε" "Δεν είναι τίποτα, θα περάσει" Κοινοτοπίες. Εκτός από αυτό το: "Θα περάσει" Γιατί όλα περνάνε Όλοι περνάνε Γρήγορα ή αργά Όπως αυτή η τυχαία γυναίκα Ένα απόγευμα σαν  όλα τ΄ άλλα Στη Φιλαδέλφεια  

Σήμερα, μια μάλλον όχι ιδιαίτερα γνωστή διαδρομή στον χρόνο.  Ανάμεσα στους λόφους Μουσών και Νυμφών η αρχαία "Κοίλη Οδός" αποτελούσε έναν εμπορικό δρόμο ασφαλούς τροφοδοσίας της Αθήνας, που ένωνε την Ακρόπολη με το λιμάνι του Πειραιά μέσω των Μακρών Τειχών. Από την αρχαία πέτρινη οδό σώζονται τμήματα, στα οποία μάλιστα διακρίνονται τα  εγχάρακτα αυλάκια - εν είδει τροχιόδρομων -  για την ασφαλή μετακίνηση των εμπορικών αμαξών. Μάλιστα, σε ορισμένα σημεία - διασταυρώσεις υπάρχουν εγχάρακτα τα λεγόμενα "ψαλίδια", για την ασφαλή αλλαγή κατεύθυνσης των αμαξιδίων! Σώζονται επίσης, τμήματα από λαξευτά στα βράχια καταστήματα. Διακρίνονται δε, προθήκες για την τοποθέτηση των εμπορευμάτων!  Τέλος, όπως φαίνεται από την ανασκαφή, εκατέρωθεν της οδού υπάρχουν και ταφικά μνημεία. Η πρόσβαση είναι εύκολη.  Ξεκινάμε παραπλεύρως του θεάτρου Δώρας Στράτου και ανεβαίνουμε τη χαράδρα για 20 περίπου λεπτά. Στο τέλος της διαδρομής φτάνουμε στο ύψος  της Πνύκας. Εάν ...

Απόψε, με αφορμή μια πανεπιστημιακή εργασία, αναφορά και τιμή στον Γιάννη Χρήστου. Τον πρωτοπόρο και εν πολλοίς αφανή συνθέτη που είναι ισάξιος, και κατά τη γνώμη μου υπερβαίνει, προσωπικότητες της δυτικής μουσικής πρωτοπορίας, όπως ο Arnold Schoenberg και o Karlheinz Stockhausen Τον συνθέτη αναζητητή του αρχέγονου και αρχετυπικού μέσα από μια τέχνη που δεν περιορίζεται από ακαδημαϊκούς φορμαλισμούς. Τον καλλιτέχνη και ιδεαλιστή, που μέσα από τα patterns του (καταργώντας τις συμβατικές παρτιτούρες) προ - καλεί το πηγαίο, το ορμέμφυτο, το διονυσιακό και απολλώνιο μαζί. Τον τραγικό καλλιτέχνη και άνθρωπο, που η μοίρα του θέλησε να φύγει τόσο άωρα και αδόκητα.  Το νεωτεριστή και οραματιστή που έδρασε και δημιούργησε νέους δρόμους στη μουσική και την τέχνη, όταν στη χώρα μεσουρανούσαν τα γελοία πολιτισμικά κακέκτυπα του "Ελλάς-Ελλήνων- Χριστιανών" Είχα προσωπικά την τιμή να συμμετέχω στη χορωδία του Δήμου Αθηναίων κατά την παρουσίαση του έργου του Γιάννη Χρήστου ...