Ex Post

Τριγυρνώντας από δωμάτιο σε δωμάτιο έπεσα πάνω σε μια στοίβα απωθημένα Ωστόσο, πάει καιρός πια που ξεδιαλύναμε τις ψευδαισθήσεις μας: Ακολουθώντας τη γεωγραφία μιας κρυφής πτυχής στο σώμα Ανακαλύπτοντας ξανά ένα σύγκορμο σύμπαν Μαθητεύοντας στην παιδεία του έρωτα Ανιχνεύοντας τη νέα μνήμη της αφής στην ολονυχτία του εγγύς Ξεκινώντας με το θάρρος του νεοφώτιστου Αλλάζοντας Ζώντας (Εξαιρετική ερμηνεία του "Standing nex to me" των "Last Shadow Puppets", με το σετ των εγχόρδων να δίνει ρέστα. Αυτά τα κωλοπαιδάκια, μάλλον χωρίς να το ξέρουν, έχουν εξορύξει ένα μικρό διαμάντι)

Κάποιοι μιλούν και δεν ακούγονται Κάποιοι ρωτούν κι απάντηση δεν παίρνουν Άλλοι χλευάζουν Άλλοι απορούν κι άλλοι σωπαίνουν. Και πορευόμαστε σαν επισκέπτες και σα διωγμένοι Ανέστιοι μα και δεσμώτες Της λησμονιάς σεσημασμένοι Αποσταμένοι ταξιδιώτες Κερματισμένοι Απορία Δίοδος Check out Πού επιστρέφουμε διαρκώς; ( Σημ: Για σήμερα κάτι αγαπησιάρικο στο menu- Ναι, ομολογώ ότι μου αρέσει αυτό το τραγούδι, και τι γυναίκα! )

Ξέρω, το θέμα είναι λίγο άβολο, αλλά είναι κομμάτι της ζωής.  Αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μνεία στον αυτόχειρα που κανένα ειδησεογραφικό δίκτυο δεν θα αναφέρει, κανένα μονόστηλο δεν θα καταχωρίσει. Τον αυτόχειρα που καμμία συνείδηση δεν θα ταράξει. 'Εστησε την αγχόνη και έβαλε τέρμα στη μίζερη ζωή του, εκεί στην πίσω αυλή ενός μισογκρεμισμένου χαμόσπιτου στη Νέα Ιωνία, πρωί Τετάρτης, την ώρα που εμείς πάμε στη δουλειά. Ποιός ξέρει, ίσως να στέγαζε και τη μιζέρια του στην αυλή αυτής της τρώγλης πριν η απόγνωση τον οδηγήσει στο τέλος. Ένα τέλος άφιλο, άξενο, μοναχικό, διωγμένο. Διακριτικά, σχεδόν με ντροπή για την αναστάτωση που μοιραία θα προκαλούσε. Βλέπεις, ήταν αλλοδαπός, μετανάστης, ένας φτωχοδιάβολος που πίστεψε σε μια  κάπως πιο αξιοβίωτη ζωή. Άφησε τρία παιδιά πίσω. Ίσως να μην είχε τίποτα άλλο να τους καταλίπει παρά το άψυχο κουφάρι του. Τον βλέπω, μελαμψό και άθλιο, έτσι που ...

Ναι, πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ δια των πολλών και διαφορετικών - ενίοτε και αντιτιθέμενων συνιστωσών του - έχει χρεωθεί, άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως,  πολλά φάουλ σε αυτή τη ρέουσα προεκλογική περίοδο.  Όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος σύντροφος Χαρίλαος " η νύχτα είναι γκαστρωμένη" και κανείς δεν ξέρει εάν θα τέξεται τελικά όρος ή μυν.  Ωστόσο μπορώ να πω ότι ανατρέχοντας στις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική μιας αριστερής αυτοδύναμης (;) πρότασης, διακρίνεται κάτι από την αχλύ της διακήρυξης της  3ης Σεπτέμβρη, ακόμα και σε επίπεδο αισθητικής. Σαφώς δεν κρίνω από θέση αυθεντίας το σύνολο των θέσεών του για την οικονομία, τη διοίκηση, την κοινωνία και τους θεσμούς εν γένει. Όμως, ως ψηφοφόρος του (και μάλιστα συνειδητός και κατ΄εξακολούθηση και όχι συγκυριακός) και ως υπηρετών στη συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση τα τελευταία 10 χρόνια, νομίζω ότι έχω όχι μόν...

Περπάτησα στη λεωφόρο Κι είδα τη θλίψη, τη σιωπή κι ένα χαμόγελο πίσω απ΄ τις γρίλιες Σ΄ ένα χαμόσπιτο στις Τζιτζιφιές είδα τον ήλιο Σε μια αλάνα με τα παιδιά που δε θυμούνται πια Που δε θυμούνται τις φωτιές Στις συνοικίες που ταξιδέψαμε Σαν ένα όνειρο που πάει χάθηκε Κι όμως γυρνά αυτά τα δύσκολα Αυτά τα δύσκολα και γκρίζα βράδια Που δεν αντέχω που δεν αντέχεις Και πλησιάζουμε κι όλο μακραίνουμε Και δε θυμάμαι κι ούτε και θέλω Και δε με ξέρεις Κι έτσι ξεχνιόμαστε Σαν τις ατέλειωτες μικρές ελπίδες

Ήταν μονάχα μια φωτογραφία Στην επιφάνεια εργασίας Στ' αγαπημένα Οικεία μνήμη Μια στιγμή συγκίνησης στην ακινησία Μια υποψία μελαγχολίας στο φωτεινό καθάριο βλέμμα Μια μακρινή ανάμνηση βυθού και σιωπηλών βημάτων Μια αντανάκλαση ερήμου Ένας ζεστός υγρός Σεπτέμβρης Κι ήταν απλά Παρασκευή αργά στο άδειο γραφείο