Ex Post

περπατούσα σε μiα στοά κι όλα ένα γύρω κρημνίζονταν με πάταγο αγάλματα και πλάκες ένα σωρό εκσφενδονίζονταν ανηλεώς δεν είχα πού να προφυλαχθώ έτσι έσκαβα βαθύτερα έφτασα εκεί που  δεν υπήρχαν ούτε λόγια ούτε σκέψεις ένα βήμα  πριν το τέλος του χρόνου καταλάβαινε κανείς ότι ο κόσμος δεν είναι απέραντος κι ότι μετά το όριο δεν θα είχε πια καμία σημασία τίποτα κανένας ουδήποτε γαλήνη κι ο δρόμος ήτανε τραχύς περνούσε μέσα από φυλλωσιές πυκνές και πέτρες σαν λεπίδες ένας αόρατος Αμαζόνιος κατέκλυζε όλα οι μέρες ατέλειωτες οι νύχτες βασανιστικές δεν ανέχονταν το ίδιο το σώμα τους αγαπώντας και τιμωρώντας ίσα κι όμοια σε ισόποσες δόσεις η ηδονή κι η οδύνη όλα σαφώς και σοφά ακριβοδίκαιη αδικία που με συντρέχεις δεν έφταιξες δεν έφταιξα ουδέ ρωτήθηκα κι έτσι τώρα καμώνομαι αυτό που νόμιζα ενσαρκώνοντας ρόλους ατελείς που περιγράφονται άριστα μέσα από ρυτίδες κι από λαθραία σώματα αγγέλων που ποτέ δεν γερνούν γιατί ήσαν αόριστα μιας εξ αρχής

δεν πρόσεχε όλο πατούσε σε κάτι κενά κάτι ρωγμές άηχες ένα φάσμα άπλωνε άρρωστο φως έβρεχε σκόνη λέγανε πως θα περάσει υπομονή είναι ζήτημα... εξαρτάται απ' το μέτρο σύγκρισης για άλλους ένα κλείσιμο του ματιού για άλλους μια ζωή θα περάσουν όλα δεν θα σκέφτεσαι πια αν και ίσως κι εφόσον ο μαστρωπός χρόνος ασελγεί στο ανυποψίαστο σώμα παρατάσεις και παραστάσεις ο πιανίστας σκύβει επάνω από το κύμβαλο κι αναμετράται με το φοβερό κενό των παύσεων πριν το τελειωτικό χειροκρότημα