Ex Post

τώρα πρέπει να μετράς τα βήματα να προσέχεις την ενέργεια μετά από τόση σπατάλη τόση απερισκεψία οι ώρες έρχονται και δένουν φέρνουν όσα δεν φαντάζεσαι όλα από καιρό συνταιριάζονται στου μαύρου ωκεανού το αλώνι δουλεύει το σφυρί πυρώνει το σίδερο κρυώνει η πέτρα στα έγκατα δουλεύεται το πικρό πιοτό της λησμονιάς ω πόση σπατάλη βλέμματος πόσο αλόγιστα σκορπίζονται λόγια λόγια λόγια αλλά να προβαίνει κάποτε μπροστά η διάβαση κι όλα πια κρίνονται στο βήμα το ανεπαίσθητο στον χρονισμό ένα μικρό βήμα ξυστά στην άβυσσο

Η διαχείριση είναι πολύ παρεξηγημένη έννοια χρειάζεται νου και σθένος στέρεα πράξη υπολογισμό πρόσθεση αφαίρεση απολογισμό α, εδώ είναι που τα χαλάμε γιατί απολογιστικά; γιατί μετρημένα ένα ένα; πόσο αδυσώπητος κριτής η αριθμητική γι' αυτό τη μίσησα νωρίς πάρε και δώσε ανοησίες θα σου πω εγώ πώς γίνεται ο καθένας έχει στο χέρι μια κιμωλία αυτές που δεν υπάρχουν πια παρά ως ανάμνηση κι υποχρεούται να τραβά πίσω του μια γραμμή ίσια τεθλασμένη διακεκομμένη καμμία σημασία μέχρι να φτάσει η κιμωλία ένας τόσος δα κόκκος που ίσα κρατιέται  με δυο δάχτυλα και δεν έχει πια να γράψεις κι η γραμμή σβήνεται ηρωικά διαλύεται στον ήλιο τον αέρα τη βροχή εις τους αιώνας των αιώνων  

εγώ δεν είμαι κανενός κανείς δεν θα με μνημονεύει ίσως μονάχα από τύχη κάποια ψυχή να μ' ερμηνεύει που μάταια και δίχως πώς τα ανεξήγητα ερέβη ίσως καμιά φορά διαβεί με απορία για ό,τι συνέβη για δες κατάντια εκεί ολκής ν' αναζητά βουλές κι ευθύνες λες και δεν ήτανε θαρρείς της άμμου σκόρπιες όλα θίνες  εγώ καλά το ξέρω αυτό  βάλτο και συ μαθές στο νου σου σαν ξεκινήσεις για αλλού κάνεις κουμάντο του εαυτού σου εκεί δεν έχει πώς και τι δεν έχει ρίμες και ριμάδια έχει μονάχα σιγαλιά σε παραλία με πετράδια βάρκες σπασμένες και σκουριά σελήνη που είναι πια στη χάση απάνεμη μικρή στεριά που ηύρε η καρδιά μου να ησυχάσει