Ex Post

οι εκτοπισμένοι ζουν την ήσυχη ζωή της εξορίας τόσο κοντά τόσο μακριά σέρνωντας διπλό φορτίο σε αναμονή τυφλή  όπως στα σtρατόπεδα που στέκεις στο προαύλιο χωρίς λόγο χωρίς χρόνο όντες επικίνδυνοι συσσωρεύοντας αναστολή ώσπου κάποιος θα κοιτάξει μια στιγμή ψηλά κι ο ήλιος θα είναι οργή θα σημάνει επιστροφή σε έναν άγριο χορό μεταμφιεσμένων και τότε ουαί και αλίμονο σ' αυτούς που νόμιζαν πως θα βουλιάζουν μια ζωή στην εξορία ουαί και αλίμονο στους ανυποψίαστους θεσμοθέτες τους ψοφοδεείς κήρυκες και τους φαύλους φύλακες δικαιοσύνη δικαιοσύνη δικαιοσύνη

Δεν έχω ιδέα ειλικρινά ο,τι πιο γνήσιο νιώθω αηδία κι απογοήτευση που μεγαλώνουμε κι όλο βουλιάζουμε στην ευδαιμονία της παραίτησης δίχως μια βαθειά και δίκαιη έσω γνώση δίχως παραδοχές επίπονες μα ωφέλιμες τίποτα μόνο αδράνεια και φωνές πολλές λόγια εύκολα λόγια άχρηστα εγώ, εγώ κι οι άλλοι χαμένος κόπος μόνο μερικές φορές ένας ίλιγγος και τρόμος τι θα ανακαλύψουν οι επίγονοι ήγουν τι θα μας καταμαρτυρήσουν ερήμην

αχ της καρδιάς η ξενητειά βαθειά είναι ριζωμένη τι με τις πίκρες της ζωής καλά είναι ζυμωμένη αχ της σιωπής η μοναξιά παντά μενει κρυμμένη γιατί με πόνους και καημούς είναι αδερφωμένη

Πέφτω το βράδυ πάντα με την ίδια αγωνία ένα κρακ εδώ ένα κρακ πιο μετά ύστερα χάνω τον ειρμό ωστόσο κάτι μου λέει  πως σίγουρα εκεί στο βάθος αυτό δουλεύει σιωπηλά και μεθοδικά το ακούω το ξέρω και δεν κάνω τίποτα περιμένοντας ν' ανοίξει επί τέλους η ρωγμή κι όλα να τα καταπιεί σαν μαύρο φως