Ex Post

οι δίδυμες εκκλησιές στέκουν η μία αντίκρυ απ' την  άλλη με κάποια συγκατάβαση και αξιοπρέπεια παρακαλώ τι λέτε τώρα υποχρέωσίς μου κ.τ.τ. στο βάθος το επίμηκες πεπλατυσμένο στην άνω πλευρά κουτί στέκει αμήχανα ούτε τεθλιμμένοι συγγενείς ούτε γόοι και οιμωγές μόνο έξω στο παγκάκι κάτω απ' τον θεσπέσιο ήλιο δύο κομψές μαυροφόρες μεγαλοκυρίες ρεμβάζουν επιμελώς τον εξ Εσπερίας εμφανώς  κοσμοπολιτισμόν των είπα να πλησιάσω να δω την τοιχογραφία στο κοίλο εντράπηκα ωστόσο τον μοναχικό νεκρό που ήσυχα επιθεωρούσε τον άδειο θόλο του καθολικού άσε λέω μιαν άλλη φορά κι επήγαμε παραπλεύρως στην εξοχική οικία νομίζω  ότι καλώς δεν εσκοτίσαμε τον καλό νεκρό Σάββατο περί την μεσημβρία στην Μικρά Βαυαρία

είμαστε τρελοί δεν βλέπετε; ένας φρικτός  περιφερόμενος θίασος άτακτα χωρίς σενάριο στην τύχη υπάρχουμε ρίχνοντας τη μία ατάκα μετά την άλλη να φάμε να πιούμε να πέσουμε ξεροί δαιμονικές μάσκες περνάνε γύρω βοήθεια δεν μπορώ να ανασάνω ξέχασα να αναπνέω μέσα σε όλη αυτή την αποφορά μια εφιαλτική πομπή - πώς δεν τη βλέπετε; -  αντίθετα προς τη φορά των καταχωμένων προσκυνητών που φρικιά δυο μέτρα κάτω από την άσφαλτο δεν μπορώ να προχωρήσω ξέχασα να βαδίζω μία λευκή αρκούδα τρίβεται πάνω μου ο κινητήρας σταματά σιγή σε αργή κίνηση  ένα θολό ποτάμι ένα ποτάμι λερά δάκρυα ξεραμένα ερπετά οι ιερές πέτρες αποσβολωμένες να περάσω σε μιαν ερμητική κάψουλα το ερμητικά κλεισμένο έμβρυο δεν είναι παρά ένας εφιάλτης να ξυπνήσω να βγάλω το κεφάλι έξω από τη μήτρα κι αν πάλι δεν είναι καλή ιδέα πολύ αργά πολύ αργά να πάρουμε ξανά τον δρόμο προς τα πίσω ολοταχώς εξορισμένοι σ' έναν μη τόπο

Με λένε Τζόσουα ανέβηκα σ' ένα τρένο και, τι παράξενο, ανήγγειλε τον τερματικό σταθμό ενώ νόμιζα πως ήμουν κάπου στη μέση της διαδρομής έπειτα οι σταθμοί αναγγέλλονταν με αντίστροφη πορεία κι εγώ έλεγα πως πάω μπροστά ω θέ μου μήπως ανέβηκα σε λάθος συρμό; μήπως τα υπολόγισα όλα λάθος; κι αν απλώς αυτή είναι η σειρά ή δεν υπάρχει σειρά ή απλώς όλα δεν είναι παρά μια φαντασία παράξενο όμως έτσι νομίζω πως πορεύομαι αντίστροφα σαν να κυνηγάω την αρχή στο τέλος με λένε Τζόσουα είμαι μια τυχαία παράμετρος μια περιφερόμενη πιθανότητα μπορεί κάπου να διασταυρωθήκαμε τόσο το καλύτερο δεν θα υπάρχει τίποτα να κρατήσεις από μένα πέρα από ένα όνομα γραμμένο στην είσοδο μιας πολυκατοικίας σαν πρόσκληση ή μήνυμα χωρίς αποδέκτη

Ο Ανδρέας πέρασε τη γραμμή του τερματισμού φορώντας την παλιά του ταλαιπωρημένη καπαρντίνα επάνω στην ακόμα πιο ταλαιπωρημένη  βέσπα του με τα αιωνίως στραβά γυαλιά του και με ακουστικά υπό τους ήχους του άρχοντα Dvořák έκανε όμως πρώτα μια στάση στη Βικτώρια κι άλλη μια Αχαρνών και Σουρμελή ήθελε να πει δυο λόγια σε κάτι ρεμπεσκέδες παλιούς μαθητές του που μόλις άρχιζαν να νιώθουν την αδυσώπητη ομορφιά της μουσικής πριν το αχνό πίσω φανάρι σβήσει αργά και σταθερά πέρα στο βάθος της γραμμής