Ex Post

 Άτιμη φάρα η νοσταλγία έρχεται και διεκδικεί αυτά που δικαιωματικά λέει... και άντε τώρα να εξηγείς για άγονες γραμμές και ξέρες και το χειρότερο έρχεται κι επιβεβαιώνεται ο Τσέχωφ "πώς πέρασε έτσι η ζωή σαν να μην την έζησα"

 έχω στις τσέπες μου κάτι παλιά αντικλείδια που έχω ξεχάσει πια τη χρεία τους μου φαίνεται πως απλώς συνοδεύουν έναν παλιό εφιάλτη που με κυνηγάει από παιδί να ξυπνάω μέσα σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο και το σκοτάδι να με διαπερνά σαν εμμονή  κι από την εξώπορτα να λείπει το κλειδί όπου μισάνοιχτη κι εξίσου σκοτεινή εγκυμονεί μιαν απειλή πηχτή κι αόριστη σαν το σκοτάδι και περιμένω παγωμένος τους εισβολείς κι ούτε ένα χέρι στοργικό ούτε γλυκειά μητέρα ούτε ο καθησυχαστικός ο ήχος από το γνώριμο κλειδί τα βήματα αργά στη σκάλα του πατέρα θα γυρίσουμε μόνοι και τ' αντικλείδια πια δεν ωφελούν παραχαράχτηκε η μνήμη από καιρό κι ούτε εμένα  ούτε και σένα πια ανήκει σαν ξεχασμένοι φόνοι

Το παιδί παίζει το παιδί είναι αμέριμνο δεν γνωρίζει κανείς δεν του είπε γι αυτά που έπονται αλλά και να του έλεγε ποια η σημασία κι όμως γιατί ώρες ώρες σκοτεινιάζει και πικραίνεται το παιδί λες, α, αυτά είναι καμώματα αλλά δεν ξέρεις δεν το καταλαβαίνεις πως μ' ένα βάρος έρχεται που δεν επέλεξε και στο εξής θα το σηκώνει στις μικρές του πλάτες το παιδί

Για όλα αυτά που ήρθανε και φύγανε για όσους πλησίασαν σταθήκανε και μείνανε γι' αυτά πάλι που πέρασαν στη φευγαλέα πορεία τους έλαμψαν και σβηστήκανε όσα αποτύπωμα αφήσανε κι όσα ξυστά πάλι μας βρήκαν και χαθήκανε με όσους χαρές, φωτιές και λύπες  μοιραστήκαμε με γέλιο, δάκρυ κι έρωτα ενωθήκαμε κι όσες φορές το νήμα χάσαμε και ξαναβρήκαμε στα πρωϊνά όλου του κόσμου ξεκινώντας και στα απόβραδα που σβήνουν  στον ορίζοντα εμείς οι αθάνατοι θνητοί πάντοτε λησμονώντας δεν θα βρεθεί ποτέ αυτή η λέξη που επακριβώς να περιγράφει του κόσμου τη μεγαλοσύνη για αυτό σκύβω το βλέμμα τώρα ταπεινά και ψιθυρίζω "ευγνωμοσύνη"

όταν όλες οι μάσκες πέφτουν ξεφτισμένες παραμορφωμένες απ΄τη χρήση και την πολλήν υποκρισία τότε αυτή που μένει ανεξίτηλα (η κόρη μου, μικρή, έλεγε "ανεξίπτηλα") τέλεια εφαρμοσμένη πάνω σε κάθε πρόσωπο είναι αυτή του πόνου αυτή καμία εγκύκλιος δεν δύναται να ακυρώσει αυτή φοριέται κάθε εποχή αυτή είναι η μόνη αληθινή κι έσχατη μεταμφίεση