Ex Post

 Αγαπητοί μου δεν θέλω να με εκδώσετε δεν έχω ανάγκη τα εγκώμιά σας χρόνια τώρα περιδιαβαίνω κρεμάμενος σε μανταλάκια σαν τις παλιές  φτηνιάρικες τσόντες στην Ομόνοια που κάποιοι περνούν λοξοκοιτάζοντας και άλλοι σε έσχατη ένδεια έχουνε μόνη καταφυγή έτσι, ταιριάζει μία "σκληρή τσόντα" από την αρχόντισσα- αλήτισσα, Beth Hart

 Α, τι καλά που ήσαντε τις μέρες του εγκλεισμού ούτε δικαιολογία μήτε και πρόφαση όλα ωραία μετρημένα από το Α ίσαμε το Β καμία ανασφάλεια καμία αναρώτηση για το ενδιάμεσο απλώς μια απόφαση! το αναπάντεχο ενέχει κίνδυνο ενίοτε σκοτώνει το ορισμένο εμπνέει ασφάλεια εμπιστοσύνη διατρανώνει μήτε και με αναβολές μήτε και τρίτες σκέψεις το τώρα ήταν τώρα δα, μαθες κι όποιος μπορεί  κι όπως μπορεί! όμως, για δες! που όλοι χωρούν και το μπορούν  σε ένα τόσο δα ελάχιστο  ενώ το άναρχο και το άχρονο είναι αδύνατο ως και απάνθρωπο εδώ ένα σώματο, που λες, χωρά - στην τελική και μια χαρά -  σε ένα τόσο δα κουτί! αλλά εμείς, ah oui, πώς δεν χωρέσαμε στο πουθενά  τόσο που πια χαθήκαμε εμείς, ένα απροσδιόριστο γιατί ....και τώρα κάτι πιο θετικό! ,

Ο τρωθείς ιάσεται Ναι καλά Στην πραγματικότητα το τραύμα ποτέ δεν εξαφανίζεται Υποχωρεί αλλά βαθιά παραμένει Σε ετοιμότητα Να επιτεθεί ξανά έμπυο σε ανύποπτο χρόνο Δεν υπάρχει ανύποπτος χρόνος Μόνο ξεχασμένος πόνος Προσωρινά Γιατί νομίζουμε πως ξεχνούμε Το σώμα δεν ξεχνά Ουδείς αναπαύεται Ούτε καν οι αναχωρήσαντες Κι αυτοί  καταλείπουν κληρονομιά το παλιό το τραύμα να έχουμε να πορευόμαστε οι εν ζωή

 Αλήθεια, μου λέει, προσπάθησα έκανα τα πάντα έχασα τα πάντα μα δεν μπόρεσα δεν ήτανε, λέει,  αρκετός κάτι για τις προδιαγραφές κάτι για χαμένες μέρες χαμένες ευκαιρίες δεν κατάλαβα ακριβώς ήθελα να τον καταλάβω μήπως και φωτίσω κάτι απ' το αδιέξοδο ήθελα μα τον θεό αλλά δεν