Ex Post

Τι να σου κάνει  κι αυτό το χιόνι έρχεται με τις καλύτερες προθέσεις και καταλήγει βρώμικο κι ανεπιθύμητο στην άκρη του δρόμου σαν κάτι σπασμένες κούκλες  χωρίς χέρια που είναι σαν ν' αποζητούν  τόσο πολύ μιαν αγκαλιά

Εάν ήμουν παιδί θα έτρεχα να παίξω στο ξύλινο πειρατικό καράβι του παιδικού σταθμού αν και  εδώ που τα λέμε ούτε θα έτρεχα και θα ντρεπόμουν να έπαιζα ένα δυσάρεστο κι αγέλαστο παιδί το έχω πει και πάλι ωστόσο πέρασαν πια τα χρόνια άπρακτα κι ανώφελα κι έρχεται η ώρα της λογοδοσίας και με φρίκη διαπιστώνεις ότι ελάχιστα έχεις να παραδώσεις έως τίποτα και τότε εξεγείρεται το παιδί τρέχοντας αλαφιασμένο πίσω απ' την αρχή να πιάσει το παιχνίδι μα δεν υπάρχει πια παιχνίδι και το πειρατικό το πλοίο κάπου σκευρώνει και μαυρίζει σαν μνήμα ξεχασμένο

 Ευκαιρίας δοθείσης θα μπορούσαμε να πετάξουμε τα φθαρμένα προσωπεία να πέσουμε στο παγωμένο νερό ν' ανατριχιάσουμε μέχρι το τελευταίο κύτταρο ευκαιρίας δοθείσης θα μπορούσαμε να πούμε περισσότερα με λιγότερα να σκεπαστούμε  κάτω απ' τον ήλιο του μεσοχείμωνου να γελάμε χρώματα χωρίς λόγο μουτζουρώνοντας  τα άψογα ρήματά μας να προχωράμε αντίθετα ή και να μένουμε εντελώς ακίνητοι να μην μένουμε πουθενά για πολύ καιρό υποθέτοντας αναλώνοντας ευκαιρίας δοθείσης λέω να σχεδιάσουμε τις μορφές μας ματαιόδοξα χαρούμενα ευκαιρίας δοθείσης λέω να κατοικήσω στο μεταίχμιο να μην με ταράζει ούτε σιγή ούτε σκιά και να ξεσπάσω μια φορά σ' ένα εκκωφαντικό  hurricane laughter

οπως τα σβησμενα αστρικα σωματα που το νεκρο τους φως φτανει αδεξια σεμας με καθυστερηση δισεκατομμυριων ετων και λεμε θαυμαζοντας ατιωραια σαν τα πυροτεχνηματα που εφημερα διασκορπιζουν το λαμπερο της καταστροφης τους προιον ας μην πω παραπερα ολοι καταλαβαινουμε ποσο ασημαντοι ειμαστε για ολ αυτα εδω το θαυμα  εδω και το ερεβος στο ακρογιαλι λαμνουν σαν μελανα βοτσαλα στιλπνα οι ψυχες των παιδιων που βουλιαξαμε αμε στο διαολο μια φορα κοσμε αιωνιε φαρισαιε  

 ω μη σας ξεγελούν η ευειδής μορφή των οι καλοί τρόποι η προσήνεια είναι απολύτως επικίνδυνοι κυκλοφορούν ελευθέρως ξεγελάνε κατ' εξακολούθησιν τι λέω, κατ' επάγγελμα  βγαίνουν στον ήλιο και καρποφορούν σαν το παράσιτο που κατατρώει της ελιάς το κορμί μόνο που ουδέποτε δύνανται  να διατρανωθούν πάντοτε σπιθαμιαίοι και λίγοι ωστόσο η ζημιά γίνεται για τούτο καλοί μου εσείς έχετε κατα νου τα δηλητηριώδη αγκάθια ν' αποφεύγετε των ωραίων ανθέων που όζουν σήψη και πάθη ακατασίγαστα