Ex Post

  ο κατάκοιτος κείται ως είναι φυσικό δίπλα στο παράθυρο ένα μεγάλο παράθυρο εκτεθειμμένο στο φως και την αδιακρισία ο κατάκοιτος είναι ουδέτερος δεν δίνει σημασία εμφανώς απορροφημένος από μια ατέρμονη και βασανιστική ενδοσκόπηση ο κατάκοιτος κείται σιωπηλός υπνώττων  ωστόσο συνομιλεί με τον καθένα απ' τη λευκή του κλίνη  ο κατάκοιτος δεν έχει χρόνο ούτε είναι ούτε δεν είναι περνώ κάθε απόβραδο απ' έξω νομίζω ότι  κι όταν δεν θα είναι  θα παραμείνει ως αποτύπωμα σαν ένα θολό περίγραμμα στο τζάμι η γάτα στο περβάζι θα τον αναγνωρίζει ο κατάκοιτος είναι αποχαιρετισμός τιμητικό φορτίο υπόμνηση και οδυρμός κρεσέντο και παύση είναι εσύ είμαι εγώ είναι ο καιρός

Δεν ξέρεις εσύ μη μιλάς και το παράξενο  όταν μετά από χρόνια αδικαιολογήτως αδικαιολόγητος ανακαλύπτεις ότι όντως δεν ξέρεις κι αυτή η άγνοια είναι ξέρεις απελευθερωτική έτσι αρκείσαι στο να μη μιλάς κατά συνθήκη και συνήθεια και κατά μία σοφή  οικονομία όλα συσσωρεύονται για μελλοντική εξόρυξη το βράδυ θα πέσουμε στο βαθύ πηγάδι της λησμοσύνης για να ξυπνήσουμε ίσως λιγότερο άγνωστοι μα σίγουρα ξένοι  

 είναι ένας άγγελος απέναντι στον τοίχο κάτω απ' το πουκάμισο έχει δυο φτερά διπλωμένα ίσως να μην ξέρει καν πώς να χρησιμοποιήσει κοιτάζει αλλά δεν βλέπει διαπερνά τα μπετά τις μεσοτοιχίες κι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι χάνεται στις θάλασσες του νότου έπειτα πάλι στην ίδια θέση στον ίδιο τοίχο να επιτηρεί κι όσο να πεις είναι μια σιγουριά στο αβέβαιο και στέρεο τίποτα της κατοικίας