Ex Post

Σαν το πεθαμένο φως των παλιών άστρων που επιμένει  δεν ξέρω αν υπήρξα ή φτάνει τώρα αργά ] μια παλιά αντανάκλαση πόσο παθητικό κι αξιοθρήνητο που παλεύει εν αγνοία του να είναι  άλλο μέτρο: προσάρμοσα τόσο πολύ τα όνειρά μου που τώρα πια δεν τα αναγνωρίζω για δικά μου επιστροφή υπόγειο  πίσω πόρτα δεξιά κάποιοι έχουν παραβιάσει ή απλώς ξέχασα να κλείσω  φεύγοντας ή δεν έφυγα ή ένα πηγάδι θα αναβλύσει απ' τη μεριά του καυστήρα όλα πάντοτε εκεί χωνεύονταν από παλιά τα κατάπινε όλα αυτή η μαύρη τρύπα που ήταν κάτω  κι απ' τη συσσώρευση κάποτε θ' αναπαραχθεί το σαν ξεπλυμένη kodak φως της δεκαετίας του 80 του μακρινούπεθαμένουάστρου για τον μελλοντικό ξένο παρατηρητή  

Δεν ήξερα τι ήμουν till u came δεν ήξερα ποιος ήμουν till u called my name τι και αν εγενήθηκες στα κρύα του Νοέμβρη Ήλια, σ' είπαμε εμείς το πιο λαμπρό αστέρι κι όπως ήσουν κατάξανθο με μπούκλες στο μαλλί  όλοι, για δες βρε, λέγανε ένα bebe lilly μα τώρα πια μεγάλωσες σκούρυνε το μαλλάκι και ψήλωσες σαν μυγδαλιάς το νιόβγαλτο κλαράκι πως μου 'φερες την Άνοιξη στην πόρτα του χειμώνα δεν θα το φανταζόμουνα ούτε εις τον αιώνα γιατί θαρρείς τα θάματα πως μια φορά συμβαίνουν κι όμως για δεύτερη φορά γεννιούνται κι ομορφαίνουν τον έρμο τον παντάσχημο και κρύο τούτο κόσμο και ραίνουνε τα χείλη του κανέλλα και με δυόσμο

  άσπλαχνος χρόνος όλα τα ρημάζει μας ρήμαξε κι εμάς ίχνη μόνο απόηχοι  από μακρινά γέλια άλλοτε άηχα επιφωνήματα και πόνος ένα χέρι που στο τέλος μένει μετέωρο κι αδιάφορο μέσα σ' έν άλλο χέρι τέλος πια' οι εκκρεμότητες τέλος ο χρόνος οι αναμονές πόσο άραγε λυτρωτικό να είναι ν' απελευθερώνεσαι απ' τις αναμονές και τις προσδοκίες ένα χέρι μέσα σ' ένα άλλο που δεν προσμένει πια ν΄ανέβει ψηλότερα να γαντζωθεί ελεύθερο πια από το βάρος των άλλων

  -  I SUPPOSE Υπό προϋποθέσεις θα βρίσκομαι  πάντα εδώ ανάμεσα σε άλλους πολλά άγνωστους σε flat καιρούς χωρίς διαθέσεις χωρίς φανφάρες και δηλώσεις  σπουδαιοφανών να μου γαμάνε το μυαλό όταν όλα θα κατακαθίσουν θα στήσω ένα σκηνικό Πατησίων στο Μπρόντγουεϊ τοπίο με γκρίζα ταξί  και βροχερή γλίτσα' όταν θα ρημάξουν και το τελευταίο καταφύγιο των αποσβολωμένων  άκαιρων ποιητών και πια δεν θα καμωνόμαστε τους τάχαμουκαιδήθεν θα χώσω τα χέρια στις τσέπες και το μυαλό μου σε sleepmode μέχρι τηνεπόμενηστάση στο επόμενο βενζινάδικο στο επόμενο όριο στηναπέραντη θλιμμένη ηδονή των βραδινών ταξiδιών

άφησε τα νέα δεν τα χρειάζομαι δεν βλέπω τίποτα ούτε ακούω πια μόνο κρύβομαι πίσω  απ' την υποδιαστολή καμιά φορά έχει να πει περισσότερα από το κείμενο το ολέθριο μένος στέκει βουβό μονάχα ακμές και αιχμηρές γωνίες σωπαίνω στην οικειοθελή μου  καραντίνα πόσο πια κουράστηκα κάθε μέρα και περισσότερο μένω στην υποδιαστολή σε αναμονή όπως κι εσύ αυτό πια έχω μόνο