Ex Post

Έπρεπε να τρέξουμε αντίθετα στους καιρούς εμείς, με την διάττορη σιωπή των εραστών με τις εύγλωττες υπομνήσεις  των βλεμμάτων στον αποχαιρετισμό στο ελάχιστο άγγιγμα στους ψίθυρους ακόλουθοι στον ίμερο κορυφώνοντας πάνω απ' τη σκοτεινή γραμμή  εκεί που σμίγει η νύχτα κι η θάλασσα, στο βαθύ το έναστρο κρυφό ακρωτήρι, μίλα μου μη λες τίποτα μόνο: θέλω εδώ τώρα όλα  εμείς

Μερικές φορές νομίζω ότι κολυμπώ ανάποδα μέσα σε μια μήτρα σκοτεινή που όλα τα καταπίνει και με πιάνει ένας τρόμος, Θέ μου, μη χαθώ ξανά στο σκοτάδι ψηλαφώντας τη διέξοδο προς μια νέα αιματηρή ωδίνη φωτός, διεκδικώντας τις πρώτες καθοριστικές ανάσες μια νέα έκπληκτη άγνοια ένα πέραμα ενδιάμεσα στο ποτέ και το τίποτα

Ψηφίζω το κύμα έχω λογαριασμό στην αρμύρα των χειλιών σου ποστάρω τον ενεστώτα διάπλου των διψασμένων σωμάτων και των ψυχών ημών λυτρωτικά κι επίμονα σαν ένα ρίγος στ' ακροδάκτυλα μια βαθιά αμυχή στην πλάτη του χρόνου ένα γλίστρημα στην αιωνιότητα του τώρα ή ποτέ στο εύρος της θάλασσας που διαγράφει στον ορίζοντα πόθο ταξίδια που πάντα περιμέναμε

Η ώρα στο πάτωμα κυλούσε αίσθηση αιχμηρή και ίλιγγος διαδρομή απ' το σώμα στην άβυσσο και πάλι πίσω ώσπου σαν πυρετός χωρίς φωνή εκκωφαντικά ο σφυγμός ήχησε τα μάτια που κλείνουν οι ψυχές που ρέουν καταιγισμός χοές κομμένη ανάσα: ξημερώνει δώσε το χέρι απόκαμα και πάλι, όμως,  με σθένος θα ενδώσω ολόφωτος στον πειρασμό