Ex Post

Άλλη μια σοβαρή ανάλυση τεκμηρίωσης των... αυτονόητων. Κι όμως, η συστηματική προπαγάνδα για τον αντιπαραγωγικό και ζημιογόνο δημόσιο τομέα καλά κρατεί. Τι στιγμή που το ποσοστό ιδιωτικής συμμετοχής για την παροχή υπηρεσιών υγείας ήδη έχει αυξηθεί, τη στιγμή που η αποδιάρθρωση της δημόσιας παιδείας ανοίγει διάπλατα την πόρτα στους επιχειρηματίες (αλήθεια, παιδεία και επιχειρηματικότητα, δύο τόσο ασύμβατες έννοιες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να συγκλίνουν), τη στ ιγμή που χιλιάδες είναι ήδη ανασφάλιστοι, τη στιγμή που και η περίοδος χορήγησης του επιδόματος ανεργίας περικόπτεται (ε, κουτσο - ζήσε πέντε μήνες και μετά στον Καιάδα). Τη στιγμή που η μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι εδώ, εμείς ανεχόμαστε ακόμα να μας κουνάνε το δάχτυλο αυτοί που θα έπρεπε να απολογούνται. Αλλού (βλ. Ισλανδία) το κοινωνικό κίνημα, αφ΄ενός, απαίτησε και επέβαλε δικαιοσύνη, αφ΄ετέρου, διαμόρφωσε συμμετοχικά νέες δομές λήψης αποφάσεων και διαχείρισης των δημοσίων...

Δεν είναι, φίλε, οι γιορτές που με συνθλίβουνε Ειν' η χαρά που γίνεται σα θλίψη και με σφίγγει Είναι οι μέρες που θυμώνουνε στην άσφαλτο Τα σκισμένα πανό και οι αφίσες Ο παγωμένος ουρανός και οι σειρήνες που μακραίνουν Οι φωνές που σκορπίζουν στον αέρα Οι αλήθειες που καήκανε Τα περσινά μου θέλω και οι νέες υποσχέσεις Δεν είναι, φίλε, οι γιορτές Δεν είναι οι νύχτες οι φίλοι που αργήσανε και τα θλιμμένα σου μάτια που θολώνουν την αυγή Τα πλοία που ακροβατούνε στον ορίζοντα με την ηχώ της τελευταίας αναγγελίας Δεν είναι, φίλε, οι γιορτές