Ex Post

Οι μέρες κύλησαν Εσύ, παιδί Χλωρό κι αδύναμο Ασουλούπωτο Δεν χωρούσες καλά- καλά μέσα στα είκοσι τα χρόνια σου Κι ας ήτανε φαρδιά η στολή Φτερούγιζε η καρδιά με κάποιο φόβο με κάποια ελπίδα σαν παιδί Σαν για ταξίδι να ετοίμαζες ή στης μάνας την αυλή πίσω να γύριζες Όλα κλείνονται μια μέρα στο συρτάρι Οι μέρες κύλησαν Εσύ, παιδί Χλωμό κι αδύναμο ακόμα στο συρτάρι Κι όλοι λείπανε

Κι εκεί που πας να χαλαρώσεις στη μεσημεριανή ραστώνη, μετά και από δυο - τρεις μπύρες και την ανηλεή ζέστη της Στερεάς να χτυπά κατακέφαλα, το μάτι πέφτει, καθώς ξεκοκκαλίζεις ενδελεχώς την Εφ. Συν. (Εφημερίδα των Συντακτών) στην εξής είδηση: Τέλος οι εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη, μετά από 39 χρόνια συνεχούς παρουσίας στις συχνότητες της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Το έφερα βαρέως, ούτως ή άλλως, που γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσο πολλά για το "μαύρο" στις οθόνες και τόσα λίγα έως καθόλου για τον περίφημο "λευκό θόρυβο" στις συχνότητες της ΕΡΤ που σίγησαν ελέω Στουρναρο - σουρντίνας.   Θα ήθελα, λοιπόν, να γράψω και να ενώσω την ισχνή φωνή μου με των υπολοίπων ακροατών, αυτών που, όπως εγώ, μεγάλωσαν με το "Ποπ Κλαμπ" και το "Ροκ Κλαμπ". Από εκεί πρωτάκουσα και έμαθα τους Stones, τους Pink Floyd, τους Creedence, τους ELOY, τον Eric Clapton και τόσους άλλους, καλύπτοντας ένα ευρύτατο μουσικό φάσμα, μέσα από αυτές και τις μετέπειτα εκπομπές του Πετρ...

Προσωρινώς θα διάκειμαι θα επίκειμαι και θα ελπίζω Προσωρινώς ο τόπος Το ενθάδε, το αλλού Κι αυτή η τομή Το σχίσμα του χρόνου Χρονίως διαφεύγον Προσωρινώς θα απέχω Θα μετεωρίζομαι σπουδαίως μέχρι νεωτέρας κατακρημνίσεως Αναβάλλοντας εισέτι το μοιραίο deadline.

Έρημη γη δε με ακούς που ξυπνώ και τρομάζω και  με τους λίγους  και με τους πολλούς και με τον κανέναν που αστόχαστα φορτώνομαι σαν οφειλή που δε χρωστώ Στον αιώνα χαμένοι Πολύφερνοι σαλτιμπάγκοι Παλιάτσοι εσείς  Tης νεύρωσής μου  χορηγοί με ευαρέσκεια  Πόσες λέξεις κουρελιάσατε Πόσες ελπίδες δημεύσατε Δήμιοι των ονείρων Επάρατοι δεσμώτες Ολίγιστοι κι ολόιδιοι Ίδιοι εγώ, θαρρείς, ή και εσύ. Δες, πώς μεγάλωσαν οι εφιάλτες μας.