Σάββατο 11:00 π.μ. Σύνταγμα. Σιγά σιγά κόσμος μαζεύεται. Και πάλι όμως η συγκέντρωση απέχει πολύ από τις "ένδοξες" μέρες των "αγανακτισμένων". Στις 12:00 το μεσημέρι πια έχει φτάσει στα όριά της. Κάποιοι μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου φωνάζουν λίγα άνευρα, κακοφορμισμένα συνθήματα. Στο δρόμο και στην πλατεία ο κόσμος αμήχανος, μουδιασμένος. Πίνουν καφέ από το πλαστικό, διαβάζουν free press, συνομιλούν με τον διπλανό. Ξανοίγουν το βλέμμα κατά τον παντόπτη Λυκαβηττό. Κοινή η αμηχανία, κοινή και η α-πορία: είμαστε εκεί, αλλά δεν ξέρουμε με ποιον στόχο, ποια η επόμενη μέρα, τι μας ενώνει, τι ζητάμε. Κάποιοι ήρθαν με ποδήλατο και κόβουν βόλτες πάνω- κάτω. Άλλοι έφεραν και τον σκύλο τους. Αυτός, νομίζω, είναι ο πιο ευτυχής απ' όλους. Χώνεται στο πλήθος, κυνηγά πλαστικά μπουκάλια που του πετούν, κάποτε και μια θηλυκιά, που ξεφεύγει απο το δύστυχο αφεντικό της. Είναι όλα τόσο απελπιστικά ακίνητα και ήσυχα. Οι ματατζήδες αραχτοί με την ασπίδα και το κ...
Ό,τι πασχίζω ν' αποδώσω σπαράγματα μόνο να σώσω...