φοβάμαι μήπως φυσήξει ένας νοτιάς και σβηστούν τα ίχνη σου σαν να μην πέρασες ποτέ σαν να μην πάτησες όπου πατώ σαν να συμπυκνώνονται όλα σε λίγα στατιστικά στοιχεία ψηφία ψηφίδες ψήγματα εκεί που κάποτε υπήρξε ένα σύνολο εκτός αν εκτός - κι αυτό είναι που με εξοργίζει - αν αυτό το σύνολο δεν ήταν παρά μια ευκαιριακή τυχαία συγκόλληση κι έπειτα όλα αποδίδονται εκεί που πάντα ανήκαν στην ακροθαλασσιά στη ρίζα στη βροχή στον ήλιο που πυρώνει την πέτρα νυχτώνει ένας ένας οι κάλυκες δουλεύουν μέσα τους την πρώτη ύλη της νέας εφήμερης εξαίσιας ανθοφορίας
Ό,τι πασχίζω ν' αποδώσω σπαράγματα μόνο να σώσω...