Οι καλοί άνθρωποι φεύγουν το δειλινό αποχαιρετώντας το φως γλιστράνε ήσυχα στους υπήνεμους βυθούς θεληματικά αφήνονται στην ελεητική απουσία το βλέμμα τους χάνεται στα αποσμέτρητα δεν θα υπάρχω μα θα είμαι άφησε το χέρι μου στο εξής θα βαδίσω μόνη λουσμένη στο πηχτό σκοτάδι και τους βαθείς αναστεναγμούς των πηγαδιών λίγο νερό λίγο νερό μόνο στέγνωσαν πια τα λόγια μου καμιαν αξία δεν έχουν μήτε και σημασία κοίταξέ με ήδη ξεκινώ τώρα που πέφτει το δείλι στην καλύτερή μου ώρα κρίμα μονάχα που δεν θα ξέρω πια να λέω το πόσο σ' αγαπώ μα η σιωπή μου θα το φωνάζει μα η σιωπή μου θα είναι όλη πια δική μου μα η σιωπή μου- πες μου, ακούς;- θα είναι το πιο πολύτιμό μου το ακριβό το υστερνό μου μα η σιωπή μου- δεν μου μιλάς- θα κλείνει μέσα την αγάπη μου για όλους εκείνους και για εμάς όμορφο δείλι σαν μια σταγόνα θα κυλήσει πάνω στα χείλη κι ύστερα εσύ ύστερα εσύ θα με σκουπίσεις απ' τα μάτια σου με το απαλό σου το μαντήλι
Ό,τι πασχίζω ν' αποδώσω σπαράγματα μόνο να σώσω...