Ex Post

 Λένε πως ο Εξυπερύ χάθηκε κάπου  στον Ατλαντικό Ανοησίες Θα 'πρεπε να ξέρουμε πως οι παλιοί αεροπόροι όταν έρχεται  ο καιρός - αυτό οι ίδιοι το γνωρίζουνε πολύ καλά -  τραβάνε τέρμα πίσω το πηδάλιο και κατακόρυφα υψώνονται ώσπου σαν γίνουν μία μικρή λευκή κουκίδα τόσο που το μάτι πια να πονάει εστιάζοντας σπάζοντας το φράγμα του χρόνου - είδες; ούτε που το υποψιαζόμαστε -  ήσυχα πια πλανάρουν εκεί που  ούτε πόνος ούτε λύπη ούτε στεναγμός μόνο μια ατέλειωτη γαλήνια  πτήση Για τη μνήμη

  Θα χορέψουμε επικίνδυνα σ 'εναν καινούριο ωκεανό θ' ανακαλύψουμε  χωρίς όρια και δισταγμούς δίνε μου στίγμα κατακόρυφο μετέωρο νεύμα κι άγγιγμα στιβαρό αν με ενθυλακώσεις μπορώ να πιστεύω και να σε έχω πάνω μου σαν ζωντανή προσευχή τόσο λίγο χρειάζεται για να βρεθούμε εγγύτερα ήτανε όλα σχεδιασμένα ώστε την κατάλληλη στιγμή να καταλυθούνε σε έν' αξεδιάλυτο σύμπλεγμα προσπάθησε προσπάθησε πάλι πλησιάζει η αλήθεια του πόνου κι η γλυκειά λησμοσύνη των πάναγνων σωμάτων στον κορεσμό της στιγμιαίας αθανασίας τους

τώρα είναι ο καιρός αναμφίβολα μην ακους τι λένε μη διστάζεις τώρα οι άνεμοι τα σύρματα τεντώνουν οι ορίζοντες τέμνονται τώρα η παλίρροια και τα νυχτερινά πλοία οι ψυχές ανάβουν  αχνά μικρά λαμπιόνια οδηγώντας όσους ταξιδεύουν κι από τα έγκατα αναδεύονται να, μέσα στα χέρια σου πάλλονται γαλάζιες φλόγες μην κοιτάς που δύσκολα πια διακρίνονται ξέχνα τα εύκολα ξέχνα τις υπεκφυγές κάμε απόφαση τώρα είναι καιρός για σένα όχι άλλες αναμονές όχι υποχωρήσεις δώσε μία τώρα κι έφυγες  μπροστά άπιαστος σαν τα πιο τρελά πρωινά όνειρα που ακόμα δεν έχεις δει μα έπειτα θα ζωγραφίζονται αντανακλώντας  το δικό σου βλέμμα που θα λέει τώρα

στον μέλλοντα του παρατατικού με εξακολουθητικές χίμαιρες κι ανεπίδοτα πολλά αυτά που ξεχάστηκαν σε αποθήκες που στάλθηκαν  σε λάθος προορισμό ορισμός τι είναι δυο χείλη παράδοση άνευ όρων κι αυτό που περισσότερο  τρομάζει είναι που οι μέρες θα μακραίνουν μοιραία που να διοχετευθεί τόσο χαμένο φως νικημένοι  ή ξεχασμένοι στους ίδιους εσωτερικούς λαβύρινθους κίνηση μέσα ολοταχώς ώσπου να έρθει πια καιρός έτσι γίνεται πάντα που το μέσα θα χιμήξει στο ίδιο του το κέντρο χωρίς σχέδιο ούτε γνωρίζοντας το παραπέρα πιάσε με τώρα άγγιξε τον κάθε κίνδυνο ζήσε έξω από αυτό το διάφανο κέλυφος που με τόση επιμέλεια καιρό ετοιμάζεις ένα βήμα μόνο εκτός των γραμμών αρκεί να διαλύσει το κερματισμένο είδωλο και τότε έλα να με βρεις εκεί που ποτέ πριν δεν θα μ έχεις αναζητήσει