Ex Post

Κάποτε, είπες, πως οι μέρες σωπαίνουν κάποτε πως μιλούν μονάχα οι σιωπές Κάποτε,  ίσως αύριο, πως όλα θα 'ναι στον ήλιο κρυμμένες αλήθειες κι αισθήσεις βουβές Ήξερα, όλα περνούν σ' ένα βράδυ κι έπειτα οι άνθρωποι, δες, δεν το αντέχουν  αυτό το σκοτάδι που γίνεται σκόρπιες ζωές Ήξερα, πάλι, η σιωπή του χειμώνα πως είναι της άνοιξης φως που θέλει ν'ανέβει  σαν άστρο απ' το χώμα να γίνει θεός κι ουρανός Κάποτε, είπες, θα ζητάς τ' όνειρό σου και θα το βρίσκεις σε μνήμες παλιές Κάποτε, θα θυμάσαι ότι πάντα εντός σου μια θάλασσα σμίγει με ξένες στεριές Ήξερα, όλα περνούν σ' ένα βράδυ κι έπειτα οι άνθρωποι, δες, δεν το αντέχουν  αυτό το σκοτάδι που γίνεται σκόρπιες ζωές Ήξερα, πάλι, η σιωπή του χειμώνα πως είναι της άνοιξης φως που θέλει ν'ανέβει  σαν άστρο απ' το χώμα να γίνει θεός κι ουρανός

Θέλω ένα γέλιο για να με ξεδιψάσει κι έναν χορό για να πετάξω στον αέρα Είναι πολλά αυτά που έχω διαγράψει όσα μου κρύβουν την αλήθεια και το ψέμα Θέλω έναν ήλιο που να κοιτάω στα μάτια που να μου καίει την κάθε ώρα μου και σκέψη Αν δε μαζέψουμε στην άκρη τα κομμάτια σαν Ερινύα θα μας ματώνει η κάθε λέξη Ίσως κι εσύ να έχεις καταλάβει πως είν' αλήθεια όσα καίνε και πονάνε Αν με πιστέψεις ετούτο εδώ το βράδυ θα λες πως άδικα τα χρόνια δεν περνάνε Ένας θεός, ανίκητος, ωραίος με το άρμα του έρωτα ορμάει μες τη μάχη Κι  όσους νικάνε, αδούλωτους, μοιραίους, τους κυβερνάει μια φωτιά και μιαν αμάχη

Όταν τα φώτα θα σκεπαστούν το σκοτάδι Όταν οι φωνές θα σωπάσουν Όταν οι μέρες που πέρασαν θ' ακροβατούν στον ορίζοντα σαν υποσχέσεις ανώφελες Οι  φίλοι θ'  αναχωρούν κουρασμένοι Ανούσια βράδια θα διαδέχονται  χειρονομίες και λόγια τυχαία Μοιραία λάθη και συνευρέσεις Ημερομηνίες λήξης,  φθηνά ποτά και καπνό Μετά, την Κυριακή,  οικογενειακό τραπέζι Φωτογραφίες και στάχτη Στα ράφια χαμόγελα  ανθρώπων σκονισμένα Λήθη και όνειρα Τα παιδιά στο πάρκο Αντιγραφή της ζωής στο πρόχειρο, πάντα Απλωμένες επιθυμίες στο νοτιά που τους πόθους σαρώνει  Έτσι, λοιπόν, όταν τα πάντα,  θα εκκρεμούν οριστικά εμείς εκεί σε πείσμα των αιώνων θα ψηλαφίζουμε το άπειρο Σφιχτά τα χέρια μας κρατώντας Ταξιδεύοντας, όχι με τα μάτια, όχι με το νου Με τον αέναο νόστο  μονάχα της καρδιάς  

Εγκλωβισμένοι  στο μεταίχμιο Δεν μπορώ, λες Δεν έχω σώμα Δεν έχω μνήμη ηλικία κι αυταπάτες Κάπου όλα εκεί, σου λέω, περιμένουν. Να δεις Αυτά που χρόνια ανέπαφα κρατούσες: τα αναμένα φώτα της προκυμαίας το σταφύλι των χειλιών το γέλιο της άνοιξης το νερό που τρέχει μεθυσμένο τα ιδρωμένα σεντόνια τα γυρτά παράθυρα οι γιορτές που θα 'ρθουν με τα κορμιά να στροβιλίζονται σα θίνες  σαν μακρινές τσιγγάνικες μπαλάντες μ' ένα ανεπαίσθητο στο γύρισμα λυγμό