Θα πρέπει να 'βλεπε θάλασσες Θα πρέπει να ονειρευόταν συγχορδίες Στην τονικότητα του γλάρου Στο κρεσέντο του μεσημεριού Θα πρέπει ν' αγαπούσε τα μακρινά ταξίδια Που ωστόσο ποτέ δεν ξεκίνησε Θα πρέπει να σχεδίαζε μια μικρή αυταπάτη Βολική που να χωρά και τον καθένα Κι όμως. Δε μου το βγάζεις απ΄το νου. Κάπου εκεί πέρα μακριά Σ' έναν θαμπό δικό του ορίζοντα Αυτός θυμόταν θάλασσες
Ό,τι πασχίζω ν' αποδώσω σπαράγματα μόνο να σώσω...